Over een plan en vergaren enzo

Ik las dat Geert-Jan Bron schreef dat Jochem Myer hem vertelde dat Bram Vermeulen hem ooit uitlegde dat inspiratie wordt voortgebracht door de middenhersenen en dat die slechts een kwartiertje per dag actief zijn. Het lullige zou dan zijn dat je van tevoren niet weet wanneer dat kwartiertje zich aandient.

Vanmorgen op de fiets tussen Zwolle en Kampen had ik zomaar ineens gratis en voor niks mijn kwartiertje. Sjeesde met Amélie Poulain op mijn hoofd* door de polder en ineens vielen er flink wat puzzelstukjes op hun plek, puzzelstukjes die ik afgelopen jaren met veel pijn en moeite heb vergaard en waarvan ik -meestal- zeker wist dat ze zich ooit zouden vormen tot een mooi iets. Daar deed ik het immers voor, dat nare vergaren**.

Amélie op mijn hoofd, een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen, benen die als een razende rondjes draaiden en een vreemd soort gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Mèn, wat ben ik blij dat het heel vroeg was en er nog geen kip op de weg het fietspad te bekennen was. Neem een kilo puurheid en een kilo breekbaarheid, breng het aan de kook en op smaak met peper en zout. Zo voelde ik mij. Breekbaar, maar zó puur. Ik durfde vrijuit te brainstormen, ik durfde ongecensureerd te dromen en ineens viel alles op zijn plaats en ontstond mijn plan.


Vertellen schept verwachtingen. Verwachtingen maken dat de perfectionist en de faalangstige in mij een gemeen spelletje met mijn hersenen gaan spelen. Doe ik dus maar niet. Ik heb mijn hersenen hard nodig. Maar ik heb een plan. Een prachtig plan. En hoewel ik enorm goed ben in dingen voor me uitschuiven, uitstellen, opschorsen, retarderen en dromen over hoe mooi het zou kunnen zijn om het vervolgens vooral niét uit te voeren, heb ik een klein vermoeden dat ik hier binnenkort mee ga beginnen.

Dus. Ik heb een plan.
Over een jaar of 2 hoort u meer van mij.



* Nee, het meisje Amelie zat niet letterlijk op mijn hoofd, ik luisterde naar de filmmuziek van de naar haar vernoemde film. En spreekwoordelijk zeg je dan 'op mijn hoofd', maar in werkelijkheid zaten de oordopjes van de iPod natuurlijk gewoon in mijn oren. Ik kan namelijk niet fietsen terwijl er een cd'tje met filmmuziek op mijn hoofd balanceert. (Daar gaat mijn haar van de war.) Dit even voor de autisten & aanverwanten onder ons.


** Gek woord - vergaren. Doet me denken aan aardappels die vergaren. Maar dat kan vast niet. Verjaren, dat wel. En verharen. Maar dat is een ander verhaal.