21 augustus 2007

Wat ik dacht met een sponsje in mijn hand en het zweet op mijn voorhoofd

Okay. Geld is niet belangrijk. Natuurlijk niet.
Je kunt heel gelukkig leven met een beperkt budget. En opruimen is soms(!) helemaal niet vervelend, sterker nog, zo nu en dan als een bezetene met de stofzuiger door het huis razen geeft een heel opgeruimd huis hoofd.

Maar sjit, wat zou het fijn zijn als ik het bij het uitzoeken van Mijn Liefde Voor Het Leven zo uitkien dat hij genoeg centjes verdient om een vrouwtje -of in uiterst noodgeval een mannetje- in te huren die de voegjes van de badkamer weer van vies uitgeslagen gebroken wit naar stralend wit omtovert.




8 opmerkingen:

Anoniem zei

Test!

Anoniem zei

Hmm, ik zou het niet door iemand anders willen laen doen, omdat ik vind dat ik het zelf veel beter kan :P
Maar mocht ik ooit een huis met tuin krijgen, dan wel graag een tuinman!

Anoniem zei

* laten.
Misschien moet ik wel iemand anders voor me laten typen.

Sana zei

Oeh, dat lijkt mij juist héél naar. Ik irriteerde me altijd rot als we voor school 'n één of ander verslag SAMEN moesten maken en als iemand anders dan ging typen...

(Meestal was ik ook degene die typte, ik was nu eenmaal de snelste en de handigste op dat vlak, hihi.)


Iets in mij zegt dat jij dat typen ook niet zo makkelijk los zou laten...?

Anoniem zei

Ik geef mijn vriend op zijn vrije dagen vaak de opdracht dat te doen. Kunnen we dat geld mooi ergens anders voor gebruiken,

Anoniem zei

Klopt ;)

Ik had sowieso al een hekel aan samenwerken, maar als er dan ook nog iemand anders ging typen haatte ik het helemaal :P

Teig zei

Haha, bovenstaande is héél herkenbaar. Ik moest en zou ook typen en liefst ook de zinnen maken. En als anderen dan toch ook wat wilden typen (als we het werk verdeelden) wilde ik de lay-out verzorgen en alles samenzetten zodat ik alles nog een keer kon nalezen en verbeteren. Hoezo controle-freak? ;-)

En ontopic: wij hebben sinds kort een poets-mevrouw bij mn ouders, ik vond dat toch niet zo'n fijn idee.. zo'n vreemde in ons huis die alles overhoop zou komen gooien. Maar ja, ik heb nou eenmaal niet zoveel zeggenschap over dat soort dingen.

Sana zei

Mijn klasgenootjes en ik hadden uiteindelijk een ideale samenlevingsvorm: Ik blij als ik mocht typen, zij blij met mijn typekunsten.


En ook weer ontopic: Het lijkt me toch ook maar niks, geloof ik. Zo'n vreemde die mijn viezigheidjes opruimt en álles ziet en vindt... getsie!! Neh... ik blijf wel gewoon zelf poetsen.