16 september 2007

Geheim verbond

Mijn hoofd rust op mijn handen die op hun beurt losjes gevouwen op de rand van de balustrade rusten. Ik zit, omringd door mijn 40 medespelers, muisstil op de tribune van de rechtbank en kijk brutaal de zaal in, daar waar naar wij hopen 478 enthousiastelingen hun roodfluwelen plekje in de grote stadsgehoorzaal opzoeken. De voorstelling moet nog beginnen, maar dit moment behoort zeker tot één van mijn lievelingsmomenten. Een heus genotje. Het voelt als een heerlijk complot dat wij daar achter dat zwarte gaasgordijn onzichtbaar zijn voor de mensen in de zaal, maar dat wij hen ongegeneerd zitten te begluren.

Links van me zit Hanne van 8. Een klein en perfectionistisch wezentje met een pracht van een stem. Het is haar eerste keer en ze is erg zenuwachtig. Haar handen friemelen in haar schoot, ze haalt af en toe diep adem en kijkt met grote ogen de zaal in. Allemachies, wat een mensen. Zachtjes fluistert ze me in dat ze zo bang is dat ze straks haar tekst niet meer weet, want ze weet –vertelt ze me heel wijs en zelfbewust- inmiddels wel dat als ze zenuwachtig is, dat ze het dan zomaar vergeet. Ik geef haar een aai over de bol, stel haar gerust en als vanzelf glijdt haar kleine klamme en warme rechterhandje in mijn geopende linkerhand. Onze vingers verstrengelen en zo nu en dan geven we elkaar een klein kneepje, gewoon, om even te laten voelen dat we samen zijn. Samen wachten…

De 478 mensen zitten. Het is ze gelukt. Eindelijk, want oh, wat duurt dat wachten lang als je stil moet zijn. Het zaallicht dimt, de muziek start, de spot gaat aan en wij halen diep adem om het openingslied in te zetten. Zittend, met onze handen verstrengeld. Er is toch niemand die het ziet. Naast dat we zingen alsof ons leven er vanaf hangt, knijpen we elkaar ook nog regelmatig even tot moes. Na het eerste couplet gaan we staan, waardoor ik het handje van Hanne moet laten gaan. Het publiek hoeft immers niets van ons verbond te weten. Maar het geeft niet. Ik hoor haar loepzuiver de hoge 2e stem inzetten. En ik? Ik ben apetrots en zing net zo hard en hoog met haar mee.

Dan ineens voel ik een handje friemelen tegen mijn bovenbeen… Een kneepje in mijn knie. Ze bevestigt dat waarmee ik haar net gerust stelde. Zij voelt het nu ook. Het gaat goed, het komt goed.

En het kwam goed. Natuurlijk kwam het goed.
Stralend haalde Hanne haar applaus en kwam lekker tegen me aanleunen toen het publiek ons vereerde met een staande ovatie.

Wat zal ze lekker slapen vannacht…



13 opmerkingen:

Anoniem zei

En jij ook hopelijk :)
Mooi beschreven!

Anoniem zei

Mooi en heel warm geschreven :-)

Anoniem zei

en jij hebt hopelijk ook lekker geslapen?

Sana zei

@Jullie: Ik heb heerlijk geslapen! Al blijft het jammer dat mijn biologische klok tegen álle lichamelijke signalen in snoeihard blijft volhouden dat 7 uur een prima tijd is om wakker te worden en te blijven. Nou ja, zo heb ik in ieder geval nog een extra ochtendje om mijn things-to-do maar eens écht te doen ;-) .

Anoniem zei

Geweldig zeg! Mooi stuk! :)

Anoniem zei

Wat super leuk!! Ik dacht dat het een week later was, maarkennelijk had je mijn hersengolven op afstand niet nodig.

Nathalie zei

Ontzettend leuk om te lezen!

Veel plezier verder met de andere voorstellingen!

Anoniem zei

Wat leuk dat zo'n jong meisje al zo'n passie heeft. Leuk geschreven!

Anoniem zei

super ! dat zijn van die momenten waar je 't voor doet, meer nog dan voor het applaus. wat zul je genoten hebben =)

Anoniem zei

Hi mais!!
Ik kom ook weer eens even snuffelen op je weblog:) En het mag gezegd worden...ik vind het echt super leuk om je berichtjes te lezen!!!
Geniet nog maar lekker van de optredens en succes met je timemanagement haha
Dikke knuf!
-x-

Anoniem zei

Het was geweldig mooi en totaal niet saai, wat je eigenlijk verwacht van een musical rond 1800. Voor groot en klein en er tussen in was het genieten!!

karin r. zei

En wat een mooie naam: Hanne ...

Anoniem zei

Heel mooi!
Dat zijn de (één van de vele) momenten waar je het voor doet :)