Verzoekje: Mèlanie

Het lastige aan het achter de schermen en in de coulissen zijn, is de ijzeren discipline die nodig is om de lippen stijf op elkaar te hebben en te houden. Je weet immers nooit of je zender aan of uit staat en door toch snel even tegen je buurvrouw te fluisteren dat je écht heel nodig naar de wc moet, loop je het risico dat het publiek in de zaal jouw boodschap ook door de levensgrote speakers dwars door een dramatische scène heen hoort knallen. Niet bepaald een meerwaarde voor onze musical, en dus ben je stil.

Voor ons, de volwassenen, een relatief makkelijk klusje, maar voor 30 kinderen in zo'n kleine ruimte een onnoemlijk zware taak. Zo ook voor Mèlanie. Een 14-jarige(?) stuiterbal met een overdosis theatraliteit en dramatiek, een eeuwig tekort aan aandacht, een subliem talent om die aandacht te claimen en een nog niet volledig beheerste impulsbeheersing. De perfecte ingrediënten om mij als Juf constant op mijn hoede te laten zijn, want voor je het weet wordt je ineens enthousiast van achter besprongen of stort ze zich midden in de gang ter aarde om de stervende zwaan te imiteren.

Gisteravond, tijdens de laatste -snik- voorstelling, stond ik in de coulissen te kijken en te luisteren naar A. die haar prachtige solo inzette. Een bijzonder moment wat vrijwel altijd gepaard gaat met kippenvel. Zo mooi, zo spannend hoog en zuiver... heerlijk. Een waar genotje.

Totdat Mèlanie kwam aanvliegen: "Hé Juf, weet U, ...", bladiebla.... Ze wervelde om me heen, kwam rechts van me staan en tikte stiekem achterlangs op mijn linkerschouder, deed een imitatie van een huilende peuter die geen snoepje heeft gehad en trok een gekke bek. A. zong rustig door en ik wilde eigenlijk alleen maar met mijn hele zijn bij A.'s liedje zijn, maar Mèlanie eiste 80% van mijn aandacht.

Iets in mij wist dat een "Ssssst, ik wil even luisteren" niet afdoende zou zijn. Althans, niet langer dan 2 seconden. Ook een ietwat boze of geïrriteerde reactie zou niet het gewenste resultaat opleveren, daarmee liep ik meer kans op de stervende zwaan. Of een heel verzuipend zwanenmeer.

Ik moest ineens denken aan de Holdingtechniek die ik zo'n vier jaar geleden op school kreeg aangeleerd. Een kind wat de grip op zichzelf kwijt is geraakt, geen controle meer heeft over zijn emoties en in een driftbui verzand, kun je kalmeren door het op een bepaalde manier heel stevig vast te houden en zo doende letterlijk te begrenzen. Het kind kan veilig uitrazen zonder zichzelf of anderen pijn te doen en raakt vanzelf uitgeput en kalm. Het vraagt een directieve houding van de therapeut en een hoop doorzettings- en uithoudingsvermogen, maar het is wel heel mooi als zo'n kind dan uiteindelijk slap wordt en dankbaar en opgelucht tegen je aan leunt.

Mèlanie was natuurlijk niet zoals het kind hierboven, maar deze gedachtesprong was wel de reden waarom ik haar voor me zette, mijn armen om haar heen sloeg en mijn kin op haar hoofd liet rusten. En ja hoor, haar schouders zakten, ze leunde wat achterover en we konden samen naar de rest van het liedje luisteren. Stiekim gniffelde ik diep vanbinnen. Toen A.'s laatste noot uitdoofde liet ik Mèlanie rustig los en direct stuiterde ze weer om me heen: "Juf, juf, gaat U nu ook een verhaal oner mij schrijven, over Mèèè-laaa-niiieee? Net als over Hanne?! Nu over Mèèè-laaa-niiieee?"


Bij deze dus.
Alstjeblieft, Mèlanie.
Ik heb van je genoten.