Mijn huisgenootje sloot zich laatst aan bij een koor en moet vandaag op de crematie van een koorlid wat nummers zingen. Ik zit hier achter
Als klein meisje liep ik van school naar huis soms te zingen. Ik fantaseerde dat de meneer die mij tegemoet kwam misschien wel een soort scout van Kinderen voor Kinderen was, en dat als hij mij hoorde, ik dan misschien wel mee mocht doen. (Dat ego is inmiddels geslonken, hoor. Ik vertrouw mijn eigen zangkwaliteit voor geen cent meer.)
Hoe dichterbij de meneer kwam, hoe stiller ik werd. Mijn stem zakte richting mijn tenen en er kwam geen hoorbaar geluidje meer uit. Ik durfde niet. (Dat is overigens nog niét geslonken. Ik ben nog steeds een schijterd, ondanks de aanmoediging van mn musicaljuf.)
Als de meneer dan voorbij was, realiseerde ik me dat hij mij waarschijnlijk amper écht had gezien. Dat ik voor hem niet meer dan een doodgewone voorbijganger was en in zijn wereld helemaal niet bestond, althans, niet langer dan die drieënhalve seconden waarin wij elkaar passeerden. Het deed me beseffen dat een mens leeft vanuit een egocentrisch wereldbeeld... en dat 'ie alleen belangrijk in en voor zijn eigen wereldje, hoe klein of groot deze dan ook is.
Dat vond ik zo raar. Mijn filosofische hersenpannetje begon aan existentiële thema's waar het nog niet helemaal aan toe was. Ik raakte er altijd flink van in de war en bedacht me dat ik het wel zou snappen als ik later groot zou zijn.
Niet dus.
Nog steeds kan ik het niet beseffen dat in 'mijn wereld' men elkaar aan de andere kant van de wereld afmaakt om politieke redenen, of dat mijn huisgenootje op nog geen kilometer afstand omringd door rouwende mensen een nummer ten gehore brengt en daarmee de tranentrekkende context nog wat extra dimensie geeft......
Ik begrijp het niet. Ik voel het ook niet. En da's maar goed ook, want wie al het wereldleed zou voelen zou binnen 1 seconde dood neervallen. Dus ergens zit de mens heel handig in elkaar. We trekken ons enkel dat aan wat we kunnen handelen en de rest sluiten we gewoon uit. Prima copingsmechanisme.
Ik denk dat ik me hier nog heel lang over kan blijven verwonderen... Gekke wereld. Gekke ik.
3 opmerkingen:
Erg herkenbaar! Ik heb daar al zo vaak over nagedacht. Afgelopen woensdag was ik op een begrafenis en toen ik in die zaal zat en naar buiten keek snapte ik gewoon niet dat de wereld doorging; lachende mensen kwamen voorbij terwijl wij daar met zijn allen zaten te huilen. Soms vind ik dat niet eerlijk, aan de andere kant vind ik het heerlijk veilig dat ik nu weet dat het mensen echt niet boeit hoe ik eruit zie of wat ik doe als ik in de stad loopt, iedereen zit in zijn eigen wereldje.
Hmm, het blijft erg dubbel. Maar ja, ook ik kan me hier waarschijnlijk erg lang over blijven verwonderen ;)
Ja, inderdaad! Heel raar. Ik heb het vaak in openbaar vervoer. Dan zie ik mensen, en hun leven overlapt mij alleen die paar minuten dat ik met hun in de bus/trein/metro zit. Ik ken hun niet, zij kennen mij niet. En onze levens zijn totaal anders. We zien ook alles anders waarschijnlijk. Misschien zouden we elkaar wel heel leuk en aardig vinden. Maar op dat moment is dat niet eens interessant, want waarom zouden we elkaar beter leren kennen?
Ik kan het heel gek vinden, net als jij. Dat andere mensen in een, figuurlijk gezien, totaal andere wereld leven dan ik. En dat maakt mij en mijn leven zo klein... Want als er zoveel mensen zijn die mij niet eens kennen, wat doe ik er dan nog toe? Alleen doe ik er dus niet minder toe dan andere mensen. Want iedereen is eigenlijk zo 'nietig'.
Wonderlijk. En raar.
Net zoveel werelden als er mensen zijn... inderdaad.
Mooi stukje!
Een reactie posten