2 december 2007

Afgestompt

Het was 22.00 uur, ik stond in mijn upsie op een klein stationnetje en las een boek. Hij, een slecht Nederlandse sprekende Turkse man met aktetas, kwam op me af. Ik waande me redelijk veilig op het stationnetje en besloot dat ik niet ging stressen. Hij vroeg netjes of ik wist hoe laat de trein kwam en dat wist ik. Hij blij, hij weer weg, ik blij. Snel mijn boek weer in.

3 minuten later kwam hij weer in beweging en dit keer kon ik mijn stress niet meer wegrelativeren. Hij begon met: "Iek ben zo nieuwsgierig hoe titel is van jouw boek." Flikker op man, daar ben je helemaal niet nieuwsgierig naar, jij hebt gewoon een steigerend libido in je broek... rot op rot op rot op. Ik hield mijn boek omhoog, zodat hij de titel kon lezen en naar aanleiding van de imponerende titel misschien begreep dat ik geen makkelijk te verleiden dom blondje zou zijn en niet zoveel zin had om een gezellige conversatie met hem aan te gaan.

Helaas.
"Oh you bent pyscholog?" Nee, dat ben ik niet, maar ik ga jou echt niet uitgebreid vertellen wie of wat ik wél ben, dus. Ja, dat klopt. "Oh, aaj em a dokter. En jaaj moet ook to Zwolle, dat is toevallig!" Goh. Nice. Dus? Wat nu? Moet ik geïnteresseerd doen? Man, ik moet leren, ik moet morgen een presentatie houden over dat boek, laat me met rust.

Dat deed 'ie uiteraard niet. De trein kwam eraan en ik bewoog me richting deur met in mijn kielzog die enge vieze kerel die hoogstwaarschijnlijk allerlei vieze plannetjes had. Ik zocht in de trein naar medereizigers, maar uiteraard was ik totally lonely. Fijn. Heel fijn. En nu?

Ik moest denken aan het verhaal van N., die laatst ook in de trein zat met een kerel met gore bedoelingen. Hoe ze bleef zitten en hij haar wel even aanraakte. En toch he... en toch ga ik daar tegenover hem zitten in een verder lege coupé. Me bewust van gevaar, alle vezeltjes in mijn lijf stonden op spanning. En toch... toch wil je dan pleasen... vriendelijk zijn, aardig zijn.. niet afstoten, want dan geef je aanleiding. Gewoon neutraal aanwezig zijn, dan gebeurt er niets. Het bizarre brein.

Ik deed verwoede pogingen om heel demonstratief in mijn boek te lezen. Hij stond niet echt open voor hints. Grom. Hij bleef praten, vragen stellen, contact maken. Ik bleef gereserveerd, antwoordde kort en hoopte de machinist wat haast zou maken. Eenmaal in Zwolle leek het er heel even op dat hij ook nog bij mij in de bus terecht zou komen, maar dat bleek een communicatiefoutje. Gelukkig maar.

Eenmaal in de bus overdacht ik de situatie. Ook herinnerde ik me mijn reactie op N.'s verhaal; hoe boos ik was dat wij vrouwen ons tegenwoordig nergens meer helemaal veilig kunnen voelen 's avonds laat. Natuurlijk zouden we gewoon in ons blote kont over straat moeten kunnen huppelen, maar de maatschappij leert dat dat niet handig is. Opletten moeten we. En hoe!


Maar toch... terugkijkend op de situatie was dit gewoon een kerel die een praatje wilde maken. En hoe graag ik ook zou willen beweren dat 'ie vast slechte bedoelingen had en uit was op veel meer, het was en is niet zo. Ik ben afgestompt. Feit is dat als ik geen negatieve verwachtingen van hem had gehad, dat we wellicht best een leuk gesprek hadden kunnen hebben. Maar nee, ik kon alleen maar denken aan mijn eigen ervaringen en aan de nare verhalen die de laatste tijd steeds vaker de ronde gaan...

Dat raakte me. Het deed me met een schuin oog kijken naar hoe individualistisch en egocentrisch onze maatschappij is... Het zou toch mooi zijn als het normaal zou zijn dat je tijdens het reizen met Jan en Alleman lekker aan de klets gaat? Dat je als vrouw gewoon om 23.00 over straat kunt zonder rekening te houden met gevaarlijke straatjes of te korte rokjes? En dat je als vrouw niet direct alert hoeft te zijn als een man gewoon een praatje met je aanknoopt?

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Nu kan ik me als man hier niet zoveel bij voorstellen, maar ik kan met niet aan de indruk onttrekken dat u erg moeilijk doet om toch niet al te onaardig gevonden doet. Is een keer direct, bot en horkerig in iemands gezicht zeggen wat u hier opschrijft (geen tijd en belangstelling voor een praatje) niet voldoende om iemand af te schrikken?

Nathalie zei

Ja, N. hier. ;)

Ik zou, zeker na die engerd van -inmiddels- 2 weken terug in mijn broek hebben gescheten in jouw situatie. Toch is zo'n soort van positieve ervaring niet slecht. In ieder geval voor mij niet om hem te lezen. Ook al weet ik ook wel dat niet iedereen zo slecht is als ik soms denk, een bevestiging hiervan is toch wel prettig.

Ik moet wel zeggen dat je aandacht schenker lichtelijk contactgestoord was hoor, trouwens. Óf extreem gericht op wat hijzelf wilde. (Hoewel dat laatste 'm alweer enger maakt.)
Hoe dan ook: hij had je hints moeten begrijpen.

Dus als zij nou eens wat meer opletten en wij wat minder opletten, misschien wordt het dan nog eens lekker leefbaar hier. ;)

Anoniem zei

Oef.

Hoewel ik vaak de neiging heb om een stoere herdershond aan te schaffen omdat ik me zonder niet altijd veilig voel, probeer ik wel te doen wat ik wil -waar en op welk tijdstip ook-. Toch merk ik dat ik bv. geen rokje ga dragen als ik weet dat ik met de trein moet reizen (en zeker als ik 's avonds op een station moet wachten). En ik probeer lomp en onvrouwelijk te lopen als ik geen aandacht wil trekken, maar daar slaag ik niet echt in vrees ik :P

Ik heb hier toevallig vorige week over geschreven, nadat ik werd 'aangehouden' door een man in het bos. Ik zat op een heel stoer paard en had hem meteen omver kunnen rijden als 'ie iets geprobeerd had, toch sloeg de paniek toe. En toen bleek dat hij het gewoon een leuk paard vond en echt geinteresseerd was in het beest. Werd uiteindelijk best een leuk gesprek, maar door de 'paniek' in het begin kon ik niet meer echt ontspannen.
Nou ja, en toen ik 's avonds zat te schrijven kwam ik zo ongeveer op hetzelfde uit als jij in dit logje ;)

Sana zei

@Maarten: Het zou op zich voldoende moeten zijn, ja. Maar mijn intuitie roept dan altijd heel hard dat ik, juist door zo onbeleefd en horkerig te zijn, vraag om moeilijkheden... alsof het dan júist verkeerd gaat. Maar misschien heeft mijn intuitie het wel fout. Wellicht probeer ik het een keer (als er iets meer omstanders in de trein zitten ;-) ).

@Naatje:
Ja, klopt.. ik was op zich ook wel 'blij' met deze ervaring, al had ik toch véééél liever gewoon mijn boekje gelezen.
Anyway.. op naar een leefbare wereld!

@Jill:
Ja stom he... dat die paniek dan komt, terwijl het eigenlijk best een prima gesprek had kunnen zijn. Dat was dus ook mijn conclusie. Jammer is dat.

Dat van dat onvrouwelijk lopen; haha. Ik heb dat ook wel eens... Maar meer dat ik me dan heel 'groot' wil maken ofzo. Schouders goed naar achter, kop omhoog. Sterke uitstraling.. Ik denk echt dat dat helpt. (Sttt ;-) .)

Anoniem zei

Ik zou eerlijk gezegd ook niet weten waarom je gelijk maar lomp of onbeleefd zou moeten zijn.

Ik heb dit soort situatie ook wel meegemaakt en mijn ervaring hierin is dat wanneer je gewoon vriendelijk aangeeft dat je het eigenlijk erg druk hebt en graag verder wilt lezen je ook gewoon met rust gelaten worden.
Naar mijn idee werkt gewoon zeggen wat je wilt ook veel effectiever dan hints geven.

-x-

Anoniem zei

@Mireille: ik stel ook niet dat dat als eerst moet, maar dat het kan als iets anders niet werkt.

Direct en duidelijk iets aangeven hoeft, zoals je zegt, niet onvriendelijk te zijn. Gelukkig.

karin r. zei

Ik probeer het hardop te zeggen; dat ik er geen behoefte aan heb.

Dat klinkt hard, maar aan de andere kant is het erna wel over.