5 januari 2008

Sana en Sis hebben visite

Mijn Sis woont in een flat. Zo'n flat met heel veel mensen met heel veel problemen zonder oplossingen. Gelukkig hebben ze mijn Sis. Mijn Sis heeft voor veel dingen een oplosisng, een helpende hand of een luisterend oor. Mijn sis heeft ook een deurbel. Ideaal, want zo hoeven ze bijna niks meer zelf te doen. Alleen even aanbellen.

Laatst was ik -oh spannend- ter plaatse op het moment dat mevr. S hulp nodig had. Mevr. S. stond, zo vertelde Sis me later, regelmatig met allerhande verzoekjes voor de deur. Overigens alleen voor háár deur, nooit eens voor die van de andere flatbewoners. En dat terwijl de deur van mijn Sis niet bepaald naast de deur van mevr. S. is, maar zo'n 2 etages lager. Dat deed bij mij al wat alarmbelletjes rinkelen..

Mijn Sis is sociaal. Dat heeft ze van haar mama. Mijn pleegmama. Die gaat met Kerst oliebollen uitdelen aan de vuilnismannen. Ik ben er blij mee, want zonder dat sociale gen had ik nu geen pleegmama en ook geen geweldige pleegsis. Maar ik dwaal af. Terug naar mevr. S..

Mevr. S. stond op de stoep en belde aan. De deur van mn Sis heeft zo'n kijkgat en ik weet wel hoe ik die in dit geval zou gebruiken: even gluren, omdraaien en op mijn tenen weer wegsluipen. Vooral niét opendoen.

Zoals de oplettende lezer inmiddels al verwacht: Sis deed open. Mevr. S. begon een heel zielig verhaal over dat de lift kapot was, dat ze niet met de trap kon en dat ze geen onderdak had. Ze had de gemeente al gebeld, maar die waren met lunchpauze. "Tja", zei mijn Sis nuchter, "die mensen moeten ook eten".
Ik grinnikte stiekem, maar mevr. S. had het niet eens gehoord. Die zat stokvast in haar eigen klaagzang teneinde zo lang mogelijk in het warme huisje van Sis te verblijven. Daar bleek ze een expert in.

Inmiddels stond ze in de gang en bleef praten. Al pratende kwam ze telkens een stapje verder, totdat ze in de huiskamer op een stoel zat. Mevrouw had geen familie of vrienden, kon pas over 10 minuten de gemeente bellen, etc.., etc... Na een flinke poos van veel empatisch gehum en geknik, kregen we mevrouw zover dat ze ná een toiletbezoek toch de deur uitging, op zoek naar een café om daar verder te bellen en te wachten. Wat 'n opluchting...

Wij keuvelden nog wat na over het bizarre verhaal en ik vroeg Sis hoe ze het volgende keer zou doen. Dat wist ze nog niet zo goed. Ze kon dat mensje toch niet buiten laten staan in de kou? Ik vond eigenlijk van wel, gewoon, omdat ik de manier van het mensje niet zo leuk vond. Ik gebruikte het woord manipulatie en ineens werd het stil.

"Wat...?!? Heb ik me gewoon een beetje emotioneel laten chanteren? Ooooooh. Ik dacht dat ik gewoon heel sociaal en vriendelijk was. Maar pfff. Jemig. Zeg dat dan eerder. Ik kan echt heel goed omgaan met manipulerende mensen - dûûhhh, maar ja, sjonge, dan moet ik ze dus nog wel effe leren herkennen."

2 opmerkingen:

Anoniem zei

och ja van die mènsjes... dat je pas na tig keer doorhebt dat het niet meer op gaat houden tenzij. en je dan wat moet bedenken. zonder ze te kwetsen. ik voel mee met sis.

Anoniem zei

Ik zeg altijd maar: hoe zieliger het lijkt, hoe verdachter het blijkt. En: hoe harder mensen klagen, hoe minder ze geven en hoe meer ze vragen.