Het is een takke-herrie. Ramon (4 jr.) zit bij me op schoot en leeft zich uit op het keyboard. Ik moet zingen, maar geloof me, het valt niet mee om Vader Jacob te zingen en toon te houden als hij met twee handen tegelijk zo hard en zoveel mogelijk toetsen probeert te 'bespelen'.
Hoewel het zíjn speeluur is, wil ik het uiteraard ook leuk hebben en muziek maken is toevallig één van mn liefhebberijen. Ik vraag met mijn liefste stemmetje of ik ook even mag
'Nee'.
Het klinkt resoluut en ik schat mijn kansen zeer klein in. Toch waag ik een poging door mijn zieligste gezicht te trekken en een enorm mooi pruillipje te boetseren. Heel even verzacht de blik in zijn ogen, maar dan komt de twinkeling terug: "Jij houdt toch ook van zingen?"
Oftewel: no way, ik vind het keyboard zelf veuls te leuk, ga jij maar mooi een beetje zingen.
Gelukkig had ik nog een troef. Na het laten zien van alle andere muziekinstrumenten in de grote muziekdoos liet hij al snel het keyboard voor wat het was en blies zichzelf een rood hoofd op allerhande fluitjes.
En ik? Ik begeleidde mijzelf in het Vader Jacob en het klonk net als zo'n 14 jaar geleden. Toen kreeg ik mijn eerste eigen keyboardje voor mn verjaardag. Een rode.
1 opmerking:
Schattig he, die kleintjes. Zo'n 'doorzettingsvermogen' had ik ooit ook.
En, ga je weer oefenen?
Een reactie posten