Waar Sana's lichtjes eigenlijk ook van gaan stralen

"Rot op, kutkind!"

Ik kijk hem aan en probeer telepathisch door te laten sijpelen dat ik ergens diep in mijn tenen ervan overtuigd ben dat ik hier niet zo van gediend ben en hem heel graag kort en krachtig de les wil leren, maar dat ik liever geen politieagentje speel bekend sta als leuke begeleidster die ook wel van wat kattekwaad houdt. Ik geef toe; dat is een ingewikkelde boodschap om in 1 seconde nonverbaal door te seinen.

Hij had het overigens niet tegen mij, maar tegen zijn 10-jarige vriendje en het was een speelse actie. Terwijl ik intern nog een potje sta te discussiëren met mijzelve over hoe dit op ludieke wijze op te lossen, gaat hij verder tegen mij: "Oh. Dat mag ik zeker niet zeggen? Ik moet het zeker op een nette manier zeggen?"

Zijn pretoogjes schakelen naar een nog hogere versnelling, zo ook mijn hersenen. Ik geef hem uiteindeljk lachend terug dat hij het van mij helemaal niet hoeft te zeggen, ook niet op een nette manier.

De lichtjes in zijn ogen worden weer rustiger, maar als hij vervolgens zijn vriendje bij de mouw grijpt en ik achter mijn rug nog wat flarden van het gesprek en het bijbehorende gegrinnik hoor, weet ik dat de lichtjes weer stralen.

"He Wes, weet je wat ik had willen zeggen: Vagina-kind!"