1 februari 2008

Sana voelt leven

Zo diep mogelijk weggedoken in de zachtheid van het rode pluche probeer ik de 849 mensen om me heen te ontkennen - ze passen simpelweg niet bij dat wat hij me laat voelen. Laat denken,
laat dromen, laat verlangen. Het is zo kwetsbaar, maar intens mooi.

Een avondje theater.
Zo simpel kan het wezen.
Geluk.
Tevredenheid.

Een man, een piano en wat simpele woorden - zijn woorden, gecomponeerd tot liedjes die me raken, me inspireren, doen fantaseren, doen verlangen, doen dromen, doen wegdrijven, die me hoop geven - en vertrouwen en geloof en toekomst, die me doen leven.

Ja, het was mooi.
Stef Bos* rules my world.



*Ja, die van Papa. Maar gelukkig - en vooral- van heel veel meer. Kon geen bijpassend JoepTjoepfilmpje vinden, dus ga maar lekker zelf op zoek.

Geen opmerkingen: