Sana hartje Mr. K voor 1 dag

De dag begon vanmorgen om kwart over zes nagenoeg geweldig. De wereld was wit, de lucht blauw en het zonnetje deed al aardig zijn best om mijn dag op te leuken. Ik had een lekker plekkie in de trein en eenmaal genesteld met muziekje en boterhammetje begon het weer te sneeuwen. Een fijn begin van mijn lange reis naar stage.

Op Amersfoort daalde mijn humeur -en dat van alle andere treinreizigers- vrij snel, aangezien de trein naar Amsterdam weigerde. Met zijn allen in polonaise naar de beste stoptrein ever - my god, wat stopte dat ding vaak. En gelukkig maar, want de temperatuur stijgt in zo'n treinblik sardientjes net zo snel als dat het zuurstofgehalte daalt. Ieder zuchtje frisse wind was zeer welkom. Elke treinreiziger die zich erbij propte werd vanbinnen vervloekt.

Ik stond aan de rand van de sardientjespopulatie, met mijn knieën tegen de knieën van Mr. K., zo'n uitgegroeide computernerd met peenhaar en een brilletje. Geen idee trouwens waar het volgende zieke trekje vandaan komt, maar op zulke momenten met heel veel mensen in een kleine ruimte ga ik me altijd afvragen hoe het zou zijn als we allemaal naakt zouden zijn. Krijg je hele rare filmpjes van in je hoofd. Maar goed, terug naar waar ik was. Tegen de knieën van Mr. K. dus.

Mr. K. had een laptop op schoot en bekeek met een weke grijns op zijn gezicht een filmpje. Ik verwachtte een één of andere natuurfilm, of iets AllStars-achtig, maar niets van dat. Nee hoor, Mr. K bekeek een tekenfilm met uit de kluiten gegroeide mummies, misvormde spidermannen en vreemd toegetakelde vrouwen. Eigenlijk was het gewoon een hele wrede, vage film en ik kon het totaal niet rijmen met zijn softe hoofd. Zo zie je maar, uiterlijk zegt helemaal niets, vaak zelfs het tegenovergestelde. (Ik ben eigenlijk ook heel lief en aardig en onschuldig enzo, diep vanbinnen.)

Het moment kwam dat het sardientjesgehalte in de trein te hoog werd en mijn zuurstofgehalte te laag. Sana's hebben de akelige gewoonte om dan tegen de vlakte te gaan. Erg onhandig in zo'n volle coupé waar je niemand kent, hooguit een één of andere peenharige creap kijkend naar gruwelijke tekenfilms. Want tja, wie ga je op de hoogte stellen van jouw ter aarde storting? Toch niet die ene....

Ik telde de stations-to-pass af, maar het mocht niet baten. Het werd tijd voor actie, want de sterretjes cirkelden hun rondjes al rond mijn hoofd en ik had geen zin om zonder enige waarschuwing out te gaan. Mijn arm strekte zich -why oh why?!- uit naar de schouder van Mr. K. en mijn vinger deed tiktik op zijn schouder. Of ik even mocht zitten, want ik was zo duizelig.

Oh jah, natuurlijk, kom maar snel. Hij klapte zijn laptop dicht en maakte plaats. Ik buikademhaalde mijn baarmoeder eruit, dronk voorzichtig slokjes limo en veegde mn voorhoofd weer droog. Hij keek bezorgd. Het meisje naast me vroeg of het wel ging en ook mr. K. vroeg het later nog een keer. Best lief, eigenlijk. Want nu stond hij tussen al die andere walmende mensen zijn tijd uit te staan en kon hij niet eens naar zijn tekenfilmpje kijken.

Een stationnetje later gingen er wat mensen uit en kwam mr. K. naast me zitten. Mijn lijf deed het inmiddels weer en ik diepte mijn verfrommelde reisplanning uit mn jaszak. Een f*cking uur vertraging. Hij gluurde blijkbaar mee, want ineens zei hij dat ik daar niet veel meer aan had en dat hij het wel even uit zou zoeken. Supermegamodernhypertronische telefoon uit z'n zak en whopla, daar plande hij mijn nieuwe reis. De schat.

Met peenhaar. En vieze, gekke tekenfilms.
Nou en.