Wat is dat toch met met mij?
Als ik wat moe ben, of wat dipperig of gewoon wat last heb van mijn grote teen, dan kan ik zeuren en zeiken als een vent met een verkoudheidje - zo'n aanstellerige zeikerd. Ik trek mijn mooiste pruillipjes en bambi-ogen uit de kast en probeer zoveel mogelijk knuffels en aaien-over-de-bol te vergaren. Geloof me, ik ben daar érg goed in. I'm sorry, Roomie.
Maar als mijn lijf echt op hol slaat en de meest rare dingen vasthoudt of juist uitscheidt, dan doe ik het liefst alsof er niets aan de hand is en leef ik gewoon rustig door. Paracetemolletje erin en huppakee. Pas de probleme. Wat nou lichaamssignalen, wat nou grenzen?
Maar ja, het kan niet altijd feest zijn en op een gegeven moment geeft het lichaam zelf zijn grens aan. Dat moment vond ergens vanmorgen plaats, toen ik mijn college biopsychiatrie skipte en een uurtje later richting school fietste. Dat moment zette zich door toen ik achter de pc zat en de lettertjes begonnen te bewegen. Naar bed, naar bed, naar bed...... Een mantra in mijn kop. Overdag op bed gaan liggen is nog weer zes grenzen verder, maar de bank was een welkome vervanger.
En dus hang ik hier in mijn slaapzakje op de bank en doe ik een halfslachtige poging tot ziekzijn. Ik nip thee, kijk 71 graden Noord en pink af en toe een traan weg omdat ik mezelf zo zielig vind. Dit zijn dan ook van die momenten waarbij ik enorm veel respect voel voor allerhande chronisch zieken. Ik zou daar enorm slecht in zijn. Mijn lijf moet het gewoon doen.
/einde zeikmodus
Oh... mijn haren voelen zo lekker koel...
2 opmerkingen:
beterschapjes. iedereen heeft wel eens medelijden met zichzelf, niks mis mee !
Heel herkenbaar. Aanstellen, maar als er echt iets is, is er niets aan de hand. Ik hoop dat je inmiddels weer opgeknapt bent. Liefs!
Een reactie posten