Sana doet 't voor 59 cent

Zij riep Ik heb zin in chocola!. Ik vraag dan meestal -in de veronderstelling dat we dat niét hebben- eerst of we dat in huis hebben. Doorgaans weet ik namelijk niets van de aanwezigheid van chocola. Lekker veilig en des te groter is de verrassing als zij dan eens 'ja' zegt.

Helaasch sprak zij vandaag van neen. Vervolgens riep zij nogmaals dat ze zo'n zin had in chocola. Ik riep van chocolademelk? en van cracker met hagelslag?, maar het hielp niet. Ze wilde heuse chocola. Geen slap vloeibaar aftreksel, of versnipperde chocola (en dan ook nog eens die gore kwinkslag, in plaats van lekkere pure) op een crackertje.

Ze wilde echte brokken chocola.
En ik inmiddels ook.

Ineens had ik een helder moment.

In december hadden wij elk een Adventskalender. Niet omdat we nu zo van het geloof zijn, maar vooral omdat er chocolade in zit en je elke (ja, E L K E ) dag een vakje open mag maken en dus legaal chocolade mag eten. Ik zeg Hiephoi. Dat scheelt 'n hoop depressies. Eén december werd spontaan een feestdag - want chocola.

Toen werd het eind december. Er waren nog maar enkele vakjes dicht en ik stond te balen. Pasen (ook zo'n chocoladefeest) was nog ver weg - en daarmee dus ook mijn dagelijkse portie chocola. Gelukkig was daar de Wibra. Er lag nog een stapel van die kalenders voor negenvijftig cent (nee, niet die hele stapel, maar per stuk). Ik dacht hebben! en kocht er dus één (had er beter 12 mee kunnen nemen, 7.08 euro voor een jaar chocola).

De kalender verdween de kast in en ik dacht er nooit meer aan ik zag hem elke keer en dacht Zou ik?. Toch deed ik het niet. Ik beheerste me. (Dat beheersen ging overigens makkelijker toen de kalender nog helemaal vol was én in plastic verpakt zat. Nu er al 8 vakjes open zijn, is het een ander verhaal. Beheersen voor gevorderden, zeg maar.)

Maar goed. U heeft het allang door, dus ik zal het niet spannender maken dan dat het niet is: Wij aten gister voor een week chocola. Ben benieuwd hoe lang deze maand gaat duren.