Sana wil het lekker niet (en zag wél een ree, want dat wilde ze wél heel graag)

We staan daar. En we staan daar goed. Zijn rustig tot aan de voet van de Himalaya het hoogste duin gefietst, hebben de fietsen geparkeerd en sjokten rustig richting de top.

Een avondtochtje door de duinen, zoekend naar konijntjes, reeën en
–niet onbelangrijk- de nachtegaal. Uitkijken vanaf het hoogste duin.. Een heldere dag, want zowel Scheveningen als Zandvoort is zichtbaar. Dan heuvelaf. Voorzichtig, rustig aan. De berg heuvel is steil en onze knieën heilig.

Twee joggers heusche atleten rennen ons tegemoet. Tjop, tjop, tjop (want zo klinkt dat) ... supersnel vliegen ze omhoog. Van verbazing -en respect- valt mijn mond open... en ik staar ze even na.
Wat een power. Zo fanatiek, zo krachtig. Bijna jaloers.


Poeh, zeg ik vol bewondering,
die willen wel héél erg graag.
Dat kan ik niet, hoor.

Tja, zegt M., dat moet ook wel,
dat soort dingen moet je heel graag willen.
En dat is gewoon het verschil.

Wij kunnen dat ook wel.
We willen het gewoon niet graag genoeg.
Geeft niks.