Ik heb er lang over nagedacht. Dat was toen ook altijd al mijn tactiek. Heel lang nadenken, héél veel doemscenario's verzinnen en het vervolgens toch doen. Ik dacht aan mijn neus en hoe deze eruit zou kunnen gaan zien als het mis zou gaan, aan de mensen die voorbij liepen en aan hoe de ambulance helikopter mij zou komen ophalen. Ik dacht aan de veel te lange tijd die verstreken was sinds die laatste keer en aan hoe soepel het toen ging. Toen wel. Ik draaide mijn hand lijf er niet voor om. Twee? Prima! Catch me if you can.
Dat was toen. Nu is nu. Nu is anders. En al wil ik het niet, het is wel zo. En dus dacht ik nog even aan de dag ervoor, toen ik na 5 kilometer joggen een soort van impulsief even een handstand-hele-draai op het gras probeerde en bijna door mijn armen zakte.
Kortom: ik twijfelde enorm.
Maar hey! Het was bevrijdingsdag. Het zonnetje scheen, er lag een baan, ik stond daar met W. en er waren slechts 2 kleuters die er af en toe over heen kropen. W. houdt ook wel het opzoeken der grenzen en hoppa... flipflops uit en gáááán.
2 opmerkingen:
you go girl !
ik doe het je niet na.
Een reactie posten