13 mei 2008

Sana kijkt vol afgrijzen

Als je als 35-jarige net iets te dikke Japanner in een net iets te strakke roze trui een bibliotheekboek leest van Carry Slee, dan heb je mijn onverdeelde aandacht. Zeker Vooral als ik in de trein zit en toch niets beters te doen heb. Bijzondere menschen zijn mijn grootste hobby. (En mijn brood.)

Ik verzandde in een heerlijke fantasiewereld vol kleine dikke Japannertjes met uilenbrillen en te strakke roze polootjes. Gepest in het fietsenhok, nog nooit gedingesdzoend met een meisje en een toekomst in de informatica met veel cijfertjes en weinig menselijk contact. In gedachten zag ik ze rondhobbelen in mijn therapiezaal.

Plots werd mijn fantasie verstoord. Mijn brein had opgemerkt dat de man last had van iets -en ik mag hopen dat het niets méér was dan een onschuldige purk- in zijn neus. Na al 10x te hebben gewreven aan de buitenkant, besloot hij, al dan niet onbewust, tot een uitgebreid inwendig onderzoek. Ongegeneerd. En ik was publiek. Zou hij het straks ook in zijn mond stoppen?

Ondertussen las hij stug door, geen benul hebben van zijn publieke actie. Logisch. Als kleine uk las ik de boeken van mevrouw Slee ook in één keer uit. Zo hoort dat, met die boeken.

Vanaf dat moment lukte het me niet meer om bij de kleine Japannertjes te komen. Ik kon me alleen maar vol afschuw (en met enige lugubere fascinatie) afvragen of hij het daadwerkelijk zou gaan opeten... Na een minuutje flink wroeten en graven had hij de boosdoener te pakken en kreeg ik mijn antwoord.

Hap.
Slik.

Weg.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

hahaha ik las 't al op twitter en wou nog vragen, wàt ?

maar dat.
dit.
dus.

Anoniem zei

Intellectuelen zijn wel vaker ongemanierd. Al hun energie gaat al op aan de edele kunst van het kennis vergaren.

Anoniem zei

Had je niet even een flinke hoestbui kunnen voorwenden vlak voor het moment surpreme? Al was het maar om de man bewust te maken van andere menselijke aanwezigheid.