Ik verzandde in een heerlijke fantasiewereld vol kleine dikke Japannertjes met uilenbrillen en te strakke roze polootjes. Gepest in het fietsenhok, nog nooit ge
Plots werd mijn fantasie verstoord. Mijn brein had opgemerkt dat de man last had van iets -en ik mag hopen dat het niets méér was dan een onschuldige purk- in zijn neus. Na al 10x te hebben gewreven aan de buitenkant, besloot hij, al dan niet onbewust, tot een uitgebreid inwendig onderzoek. Ongegeneerd. En ik was publiek. Zou hij het straks ook in zijn mond stoppen?
Ondertussen las hij stug door, geen benul hebben van zijn publieke actie. Logisch. Als kleine uk las ik de boeken van mevrouw Slee ook in één keer uit. Zo hoort dat, met die boeken.
Vanaf dat moment lukte het me niet meer om bij de kleine Japannertjes te komen. Ik kon me alleen maar vol afschuw (en met enige lugubere fascinatie) afvragen of hij het daadwerkelijk zou gaan opeten... Na een minuutje flink wroeten en graven had hij de boosdoener te pakken en kreeg ik mijn antwoord.
Hap.
Slik.
Weg.
3 opmerkingen:
hahaha ik las 't al op twitter en wou nog vragen, wàt ?
maar dat.
dit.
dus.
Intellectuelen zijn wel vaker ongemanierd. Al hun energie gaat al op aan de edele kunst van het kennis vergaren.
Had je niet even een flinke hoestbui kunnen voorwenden vlak voor het moment surpreme? Al was het maar om de man bewust te maken van andere menselijke aanwezigheid.
Een reactie posten