Sana schrijft gewoon weer over het zwemmen

Noah is vijf, kan niet zwemmen en heeft een pittige combi van ADHD en autisme. Op papier klinkt dit ingewikkeld, in de praktijk is het nog ingewikkelder. Want hoe begrens je een impulsief en hyperactief kind zonder de hele dag Niet doen!, Kom hier! of Wachten! te brullen?

In het zwembad bleek dit helemaal ingewikkeld, aangezien het niet luisteren voor toch wel gevaarlijke situaties kan zorgen. Die jongen springt gerust met een halve salto het diepe in, zonder te bedenken dat 'ie niet zwemmen kan.

Ik zat met Ramon van 3 op schoot, klaar om samen van de hoge glijbaan te gaan. Als een lief koalabeertje kronkelde hij tegen me aan, doodsbang voor het grote boze water aan het eind van de glijbaan. Wel optillen straks he, Sana? Natuurlijk jongen, ik heb je stevig vast. Komt helemaal goed.


Ons zwembad heeft een prachtig stoplicht boven in de glijbaan, zodat de kinderen niet zelf hoeven na te denken over hoe lang ze moeten wachten. De meeste autisten doen het daar goed op. ADHD'ers ook trouwens. Noah niet, zo bleek.

Het stoplicht werd groen. Ik instrueerde Noah nogmaals om te wachten totdat het stoplicht ook voor hem groen zou worden. Jaaahaaa, ga nou maar! Hij is niet zo van het geduldig zijn. Toch dacht ik dat het wel goed zou komen.

Ramon & ik zoefden begonnen rustig te glijden. Nog geen 6 meter later hoorde ik Noah joelend de glijbaan induiken.

Ja. En dan. Eén bibberend koalabeertje vóór me, één hyperactieve kleuter achter me en ik ben de enige die zichzelf boven water kan houden. Ik probeerde af te remmen, zodat ik Noah op mijn rug kon plakken. Lukte redelijk, al kon ik niet voorkomen dat de landing erg aangenaam werd.

But. We survived. Ramon is voor het eerst in zijn leven helemaal kopje onder gegaan en moest daar even flink over huilen en praten. Noah heeft de bodem aangeraakt, kreeg iets teveel water binnen en stond 3 seconden later alweer stuiterend bij de trap van de glijbaan. Nog een keer, nog een keer, nog een keer!