Sana voor het eerst (en voor het laatst?) op de dodenherdenking

Het was stil.
Muisstil.

(Op die loslaten rotkinderen na.

Ik snap dat niet hoor.
Of je dresseert je kinderen goed, of je beseft dat je kinderen niet geschikt zijn voor een dodenherdenking en laat ze thuis of dumpt ze bij opa of oma of de buurvrouw. Grom.)

Anyway.
Het was stil.
Sort of.

Ik deed echt heel erg mn best, maar ik kon alleen maar denken aan mn roodverbrande velletje, en aan hoe dat meisje die mevrouw met die trompet zich moest voelen, en wie haar een seintje gaf wanneer ze weer mocht trompetteren, en aan of die boom niet veel te dicht bij die grote vlam stond -of nou ja, andersom dus-, en of ik later met mijn kinderen naar een dodenherdenking zou gaan.

Oh, ik moest ook nog even denken aan die keer dat ik met al mijn middelbareschoolvriendinnetjes in een stille tocht liep, omdat de ene jongen de andere ging beschermen en dus werd neergestoken. Daar waren ook veel mensen, daar was het ook zo stil... Gelukkig dacht ik daarna weer snel aan morgen, en wat ik dan aan zou moeten. Rokje, jurkje, slippers? Soms moet je ik gewoon niet te lang in het verleden blijven hangen.

Al met al voelde ik duidelijk niet zo thuis tussen alle oud(e)militairen & aanverwanten.

Ik kan dat niet.
Het is te ver voor mijn tijd.
En geschiedenis heb ik nooit leuk gevonden.

Gelukkig mag ik morgen vieren.
Het heden & de toekomst.

Dat is toch meer mijn ding.