Sana speelt buiten

Ik ben als een dolle aan het voetballen met Thom (5) en Ray (4), als er ineens een manneke van een jaar of 10 voorbij komt slenteren. Hij had al een kwartier heel braaf met z'n rug naar ons toe op de schommel gezeten, dus had hoogstwaarschijnlijk veel van ons fantasiespel meegekregen.

Ray had me in een heftig duel tegen de grond geschopt, Thom riep dat ik een blezzoerre had en dat ik de dokter moest roepen. Vervolgens kwam Ray luid TèTúTèTú-joelend richting mij. Samen begeleidde ze me richting de grote steen, waar ik rustig mocht zitten en na uitgebreid onderzoek en twee maal een kus op de knie mocht ik weer mee voetballen. Met de Cars-bal. Want Cars is kei-gaaf. En tekeningen op je arm (die eigenlijk taatoewaazju heten) zijn ook kei-stoer, maar die heb je wel voor aaaaaaltijd, ook als je meneer wordt en als je papa wordt en als je opa wordt en dan is het niet meer kei-stoer. En dat is beetje kei-stom van die taatoewaazju, want die gaan nooit meer weg. Aldus Ray.

Wij voetbalden verder, gaven elkaar beurtelins gele kaarten en tackelden elkaar vol overgave. Het manneke liep langs, keek mij aan, liep verder, keek mij nog steeds aan en zei ineens:
"U bent gek. Maar ook wel heel erg slim."