27 oktober 2008

Sana & Broertje

Ik was tien. Of elf. Een grote jongen zat me achterna op het klimrek en dus sprong ik. Twee meter naar beneden. Ik viel en er krakte iets. Knak. Ik was toen al niet zo het huilen en het drama, laat staan dat ik zou toegeven dat er iets zeer deed en dus zei ik tegen m'n vriendinnetje:
"Het is bijna 17.00 uur, ik ben moe en ga naar huis."
Ik kwam thuis, zei tussen neus en lippen door tegen m'n vader dat ik was gevallen, dat het wel een beetje zeer deed en pakte wat drinken. Volgens mijn vader zou het wel weer over gaan. Dat deed het ook. Een aantal weken later.
Ik ging naar bed, sliep er een nachtje over en eindigde de dag erna toch in het ziekenhuis. Werd naar huis gestuurd met een pols van gips en een "kom over 3 weken maar terug voor een fotootje".


Gister belde m'n moeder. Broertje was op (de heen!)weg naar Tante gevallen met de fiets. Knak, knak. Over de kop gevlogen enzo. Hij had er daar maar niets van gezegd, want wilde niet dat Tante zich bezorgd zou maken of 'm naar huis zou willen brengen. Achteraf vond Tante 'm wel wat bleek, maar ach. Vast wat moe.

Zelf terug naar huis gefietst(!), daar toch maar verteld dat 'ie had gevlogen en dat de landing toch wel wat zeer deed. Naar bed gegaan, misschien zou het daarna wel beter zijn. Helaas kon 'ie toen zijn beide armen niet meer optillen, dus jawel, op naar het ziekenhuis. Met gips en een "kom over 1 week maar terug voor één twee fotootjes" weer naar huis. Twee gebroken ellebogen. Knap hoor!

Sterkte, brother!
Enne: meld het voortaan wat eerder ;-) .

3 opmerkingen:

Sana zei

Test

Anoniem zei

test 2

Anoniem zei

zo. zit in de familie dus. moest er maar eens uit, denk ik zo.