Sana -of nou ja, Dappere Vrouw- redt een egeltje

Ik fiets op m'n dooie gemakkie richting huis en zie ineens een egeltje heel dapper een sprintje naar de overkant van de Grote Weg trekken. Zachtjes fluister ik: 'Goed gedaan, egeltje, je hebt het gehaald!'

Het egeltje blijft echter in de goot zitten, alsof de stoeprand echt een onmogelijke opgaaf is. Ik ben allang blj dat 'ie de overkant heeft gehaald en fiets rustig langs hem (of haar, wie zal het zeggen?) heen.

Dan krijg ik visoenen over rechtsomkeert makende egeltjes, verblindende autolichten en platgereden egeltjes. Ik voel me acuut schuldig, maar blijf rustig doortrappen. What can I do?

Na 7 seconden van intens schuldgevoel komt er een mevrouw naast me fietsen: 'Zullen we hem in het gras zetten?' Mijn hart maakt een huppelsprongetje en zonder er verder woorden aan vuil te maken, draaien we om en fietsen een stukje terug. Laten we 'm redden!

'Durf jij 'm op te pakken?', vraagt de Dappere Vrouw aan mij. 'Uhm, is het erg als ik gelijk NEE zeg?', antwoord ik schaapachtig. Gelukkig is het niet erg en de mevrouw zoekt iets om hem vast te pakken. Ik bied mijn mutsje aan en met behulp van mutsje en een zakdoek pakt Dappere Vrouw het Dapper Egeltje op en laat mij -iets Minder Dappere Vrouw- even voelen: 'Voel maar, het prikt wel, maar niet heel erg.' Ik voel en knik.

Dan lopen we samen naar het de struiken en Dapper Egeltje wordt met liefde in het gras gezet. 'Toe maar, egeltje, ga maar.'

Wij stappen weer op de fiets en rijden nog een klein stukje samen verder. 'Mooi he?', zegt de vrouw. 'Ja, mooi..........'