Sana vindt het achteraf niet zo jammer

De telefoon ging en één seconde later riep ik oh shit! Ik keek naar het nummer en realiseerde me dat ik dat moment niet thuis in mijn pyjama achter de laptop kerstliedjes had moeten zingen, maar ergens in een achterbuurt van Zwolle had moeten zijn om kennis te maken met de Turkse moeder van drie schatten van hyperactieve kindertjes, waarvan één autistisch. Deze Turkse moeder zou mijn bankrekening gaan spekken in ruil voor wat activering en begeleiding van haar kroost. Aangezien dat mijn vak is, leek dat me een goede deal.

Ik nam op en begon direct met mijn verontschuldigingen. Want oei. Ik loop al huilend door de straten als ik mijn werk-adres niet kan vinden en te laat dreig te komen. En dus. Alle varianten van sorry en het spijt me gooide ik er soepeltjes uit. Dat leek me een goed begin. De mevrouw vond dat ook en ze riep termen als menseljk en kan toch gebeuren en isj foutje, geeft niet enzo. Prima, dacht ik nog, deze vrouw is de moeilijkste niet. Lekker. Ik houd van zulke werkgevers.

Totdat ze begon met ik vin wel jammer en iek zit wel heel aafond wachten op jou. Ik zette mijn liefste stem op en zei dat ik het begreep en hoe ontzettend spijtig en dom van mijzelf ik het vond. Zij riep weer zo van dat foutjes menselijk zijn, maar vervolgde weer met iek vin wel jammer.

Tja. En dan. Mijn gedachten vlogen naar de 20-urige slaapdienst die ik er net op had zitten, en naar de geweldige (betaalde) uren die ik met Thom doorbreng. Ik dacht shit vrouwtje, nog één keer en je kunt het shaken... Bekijk jij het ff, wie heeft wie hier nu nodig?!?

Ze zei heel tactvol dat zij nog aan het wachten was en of ik misschien nu nog kon komen. Maar hey, ik zat in mijn pyjama, mijn buik krampte van de ongesteldheid en ik had 6 bonbons in mijn buik (door diezelfde ongesteldheid...). Ik vond het dus wel bueno met dat mevrouwtje. Ik zei vriendelijk doch daadkrachtig (want ik had al snel door wat voor typje het was, voordat je het door hebt sta je d'r vloertje te schrobben) dat ik op 't punt stond om naar bed te gaan.

Ze zette weer lekker in. Iek vin dat wel jammer. Iek heb hele aafond rekening gehouden daarmee. Ik vin dat wel beetje jammer. Iek moet nu weer opnieuw regelen. En ik dacht alleen maar van wie haar zoontje dat autisme toch geërfd zou kúnnen hebben.

Ik gaf aan dat ik écht niet meer zou komen en of we een andere afspraak moesten maken. Uhmm... iek vin wel echt jammer. Iek spreek jou later wel.


Haha.
Ik denk het niet.