Vroeger paste ik met regelmaat op op de kinderen uit de buurt. Het buurmeisje, de dochter van mijn baas, het zoontje van de overbuurman. Op die oppasavondjes zat ik vroeger altijd muisstil en kaarsrecht op de bank. De televisie op z'n allerzachtst (want stel je voor dat ik hun noodkreten niet zou horen) en ik keurig rechtop op de bank (want stel je voor dat ze thuiskomen en ze treffen mij languit liggend aan).
Nu heb ik enkel nog Thom op mijn oppaslijst, en sinds 4 maandjes hoort Z.I. er ook helemaal bij. Z.I. is echter (nog) geen meiske wat zomaar uit haar bedje zal klimmen en de trap af zal proberen te lopen. Ze is immers pas -oké, bijna- 4 maandjes. Toch ben ik zo gewend aan het oppassen op 'grote kinderen', dat ik bij het gestommel van de buren direct overeind schiet om te kijken of er niet toevallig een lief klein meisje met blonde haartjes boven op de gang aan het slaapwandelen is...
3 opmerkingen:
hej,
Leuk is dat hè, die kleintjes. Eigenlijk ben jij toch ook wel Z.I's tante, toch? Zo mag ik dat wel zien... Ik heb zelf ook net een nichtje, ze is nu vijf maanden en een paar daagjes.
En als ik daar op ga passen zit ik er dus precies zo bij als jij... hihi...
xxx Lily
ps, trouwens, die herkenning is al tijden wederzijds, ik was alleen nooit zo dapper om ook daadwerkelijk te reageren, maar bij deze
Hihi, dat eerste stuk is zóó herkenbaar.
Herkenbaar, dat eerste stukje.
Alleen ging ik wel altijd languit liggen, maar zodra ik de sleutels in de deur hoorde ging ik netjes rechtop zitten. Tegenwoordig blijf ik lekker liggen ;)
Een reactie posten