Toch bijzonder,
hoe het blijven verlangen naar iets,
de pijn van het gemis
vrijwel geheel
en al die tijd
heeft kunnen verdoven,
heeft lamgeslagen.
En dan, nu,
bij het eindelijk bemachtigen,
als het verlangen niet langer nodig is,
dát moment,
het moment waarop het besef doordringt,
waardoor je voelt,
doorvoelt,
hoe zeer dat niet hebben
van toen
eigenlijk had moeten doen –
en hoe zeer dat nu pas doet.
3 opmerkingen:
is dit het dichtje wat niet wou? gister (msn)?
moest 'm wel hiel vaak lezen, alsof je wel heel erg je best gedaan hebt om het niet duidelijk(er) te maken, maar mss snap ik er gewoon de balle van.
kan ook.
maar ik vin 'm toch mooi.
met m'n eigen gedachten erbij.
(die hierboven snap ik al helemaaaal nie hahaha ; )
Jeetje...
Ik heb normaal niet zoveel met gedichten etc. maar deze doet absoluut wél wat.
Mooi geschreven.
-x-
Hier hetzelfde als M.
Heel erg mooi.
:-*
Een reactie posten