Ik was veertien. En achtien. Of negentien. Beide keren was de boodschap afkomstig van een vriendin-met-valse-bedoelingen, maar toch hebben woorden zich vastgehaakt in mijn hoofd en ben ik het gaan herhalen.. Talloze keren, net zo vaak totdat ik er zelf in geloofde en mijn best deed om anderen van hetzelfde te overtuigen. Net zolang totdat het eigen werd – ook mijn mening – en ik besloot om te stoppen met zingen. Voorgoed.
Maar toch. Ik bleef een beetje pingelen op de gitaar, ik bleef spelen met het keyboard en zo nu en dan zong ik stiekem toch eens mee met een cd’tje. Maar zachtjes. Want stel je voor… straks hoort iemand het en word ik weer bevestigd in dat wat ik al heel lang en heel hard tegen mezelf riep.
Na jaren van Heel Veel Gedoe besloot ik dat het, na het behalen van mijn HBO-diploma, tijd was om toch eindelijk maar eens de knop om te zetten en de Dingen-Die-Ik-Zo-Graag-Zou-Willen-Maar-Niet-Durf nu eens wél te gaan doen. Binnen een paar weken gaf ik weer gymles, zat ik ineens op klassiek ballet én op hiphop, kocht ik een piano en zocht ik op het internet een zangjuffie op. Gevalletje zo
Ik hoef niet uit te leggen dat ik Zenuwachtig was voor die eerste zangles.
Oefenen deed ik ook eigenlijk niet, vanuit de overtuiging dat ik niet kon zingen en dat oefenen dus niet zou helpen. Als het niet klinkt, klinkt het niet, klaar. Na het grote-Ghana-avontuur werd het tarief van zangjuffie ineens met 40% verhoogd en toen was ik er wel een beetje klaar mee. Ik zou het toch nooit leren.
Gisteren stond ik tegenover Inge. Die heeft vroeger heel wat zanglesjes gegeven aan Onzekere Meisjes en ach, die moeten gewoon ff een drempel over en dan goan ze wel. Jaja, dacht ik. Grapjas. Jij kent mij(n onzekerheid) nog niet. Die vermijd ik niet voor niks al jaren door gewoon Die-Dingen-Die-Ik-Zo-Graag-Zou-Willen niet te doen, zodat ik mijlenver verwijderd blijf van die alles overspoelende en verlammende faalangst. Maar ach. Ze had heel wat ervaring met van die Onzekere Meisjes. Haha.
Dus daar stond ik. “Nou, we gaan ff een inzingoefeningetje doen,” begon ze, “dusse… jij zingt ff zomaar een zinnetje –en het maakt écht niet uit welk zinnetje, don’t worry- en dan zing ik jou na. Simpel toch? Ok, daar gaan we, 1, 2, 3... 3….. Huh? Oh...?”
De tranen stroomden over mijn wangen. Ze waren niet tegen te houden en ergens wilde ik dat ook niet. Er doorheen, hoe dan ook. Ik huilde, praatte en zong heel zachtjes. Daarna kwam er een nieuwe oefening en aangezien het toch niet om een klein drempeltje ging, maar om faalangst-bij-elke-nieuwe-oefening, huilde en praatte ik gewoon weer. En zong ik toch weer zachtjes, en soms een beetje harder.
Uiteindelijk lukte het beter en werd er daadwerkelijk gezongen. Het kwam vast niet geloofwaardig over, maar toch meende ik elk woord wat ik zei – terwijl de tranen nog niet eens opgedroogd waren: “Ik vond het wel écht, écht, écht heel erg leuk en fijn.”
Vandaag had ik een proefles samen met een vriendin bij een nieuw (goedkoper!) zangjuffie. Ze begon net als Inge: “Zo, nu zingt W. hem, en daarna mag jij ‘m zingen.” Haha, dacht ik, denkend aan gisteren, haha, ja hoor.. dat zien we dan wel weer, voorlopig zing ik nog helemaal niks.
Toch zong ik.
Dus.
Het wordt tijd om de oude overtuigingen overboord te gooien.
Tijd om los te laten.
Mijn eigen mening te herzien,
baseren op het hier-en-nu.
Want.
Ik zong.
En genoot.
Wat wil ik nog meer?
7 opmerkingen:
Jeetje zeg.. waar kwamen dan die ballen vandaan om samen met mij op de piano bij Rut&Mir wat te pingelen en zingen?
Want.. tuurlijk merkte ik wel dat je dat heel eng vond, maar je deed 't toevallig wel, en 't lukte, en 't klonk goed.. ;)
Haha, oh ja. Dat moment staat nog helder bij.. *zucht* ;-)
Was erg leuk, maar wat heb ik toen hard gewenst dat ik écht zou durven, zodat we samen gewoon lekker zouden kunnen bleren.
Komt vast nog wel een keertje ;) .
(En thanks.)
Goedzo. :)
Herkenbaar! Niet het zingen, want ik kan het echt niet maar brul toch gewoon stug mee met mijn iPod op de fiets.
Maar wel het herzien van je eigen mening. Spannend he? Maar ook leuk, een hele ontdekkingsreis soms. :)
las net een zinnetje.
geweldig.
be willing to be unimpressive and boring.gevolgd door, start with just one thing.
je bent 'n stoertje.
(over perfectionisme gesproken. spatie vergeten. sucks. ; )
Goed man!
Oh wat goed dat je het dan toch weer durft/goed!
Het is ook zo eng, zo persoonlijk, en al helemaal als iemand zulke dingen heeft gezegd..
Ik heb lange tijd gevonden dat mijn zus duizenden malen beter kan zingen dan ik, iedereen gaf haar ook altijd complimenten. Dus ik hield me stil. Ik ben elke keer met zangles ook nog nerveus en heb meerdere keren bijna staan huilen.
Ik zing ook helemaal nooit voor andere mensen, behalve met optreden, anders durf ik het echt niet!
Maar eigenlijk zou dat niet zo moeten zijn, zouden we dat niet eng moeten vinden, want zingen is gewoon super leuk! (-: succes!
Een reactie posten