Sana viert moederdag

Dat zij dan,
bij het bekijken van de gedekte tafel,
verbaasd stamelt:
'broodjes?!?',
haar ogen nog niet gewend
aan het vroege tijdstip,
haar ogen nog niet ingesteld
op de onaangekondigde aanwezigheid
van haar ver-weg-dochter.

En dat ze dan ineens,
alsof iemand haar plots de juiste bril opzet,
stamelt,
'San?!?,
wat doe jij nou hier?'.

En dat het dan leuk is,
we samen ontbijten,
een potje Catan spelen (ik win, maar dat terzijde),
moederdaggebak eten,
over het strand wandelen
en dan
weer afscheid nemen.

Dat het bijna lijkt,
voelt,
alsof het nooit anders is geweest,
maar dat gedachten en gevoelens
nog zo pijnlijk vaak afdwalen
naar tien jaar terug -
en de vijf jaar ervoor,
en erna.

Het nu is raar,
onwerkelijk,
spannend
en fijn.

Hopen, dromen,
(en ons best doen)
dat het zo mag blijven,
en vanaf nu
elk jaar
een beetje beter
mag gaan zijn.