Sana schrijft een boring logje

Ik was zestien en m'n turntrainster vroeg of ik zin had om op de woensdagavond twee uur extra te komen trainen. Ik vond dat een goed plan, mijn moeder was wat minder happy. Het zou betekenen dat ik maandag-, dinsdag-, woensdag- én donderdagavond in de gymzaal te vinden zou zijn. Ik vond dat Eén Groot Feest. Zij echt heel erg niet.

Na veel zeuren, smeken en puberaal doen ging ze uiteindelijk toch akkoord, maar dan op voorwaarde dat ik zou stoppen met het assisteren in de drie recreatielessen op donderdag. Ik schaatste immers ook één keer per week en liep hard.

Ik ga er bijna weer van huilen als ik er aan denk. En zo erg was het helemaal niet. Ik weet nog hoe ik mijn traktatie ging halen bij de Vomar, en hoe ik met tranen in m'n ogen de spekkies in de grote trommel propte. Ik huilde niet nooit in die tijd, maar toen wel. Zomaar. Het omgaan met de kleine kinderen, het lesgeven, het wereldje waar ik mij zo ontzettend thuis voelde, véilig voelde, dat zou verdwijnen... Ik kon de tranen niet stoppen en -erger nog- het kon me niets meer schelen. Ze moest maar zien en voelen wat ze me aandeed. (Hey, ik was een puber! ;))

Het werd m'n geluk. M'n moeder schrok zo hard van mijn tranen ('want dan vindt ze het dus echt wel Heel Erg Erg') dat ik na de zomervakantie weer gewoon in de gymzaal stond te assisteren en genoot van het lesgeven, het contact met de kinderen en het zijn. Het zijn in de zaal.

Dinsdag hadden we een feestje in de zaal. Mijn assistente Lisa had te horen gekregen dat ze geslaagd was voor haar HAVO, het was de laatste les vóór de zomervakantie, Lisa zou voor het laatst zijn en.. hoogstwaarschijnlijk zou ook ik voor het laatst zijn. Oftewel: genoeg redenen voor een feestje en dat soort momenten buit ik graag uit. Elke dag kan een feest zijn, alleen moet je soms zelf de slingers ophangen. Jeweetwel.

Anyway. Ik knutselde de afgelopen weken met de kinderen stiekem een spandoek voor Juf Lisa, maakte een chocoladesnoepjesketting en Lisa zorgde voor cake, limonade, slagroom en veeeeel troep om te versieren. Oh, en voor het gemak was er ook een grondzeil en twee vaatdoekjes. Want jeumig, want een bende.

Na drie uur cake eten, een slechte spagaat laten zien ("Juf, kun je dat?!"), limonade schenken en schommelende kinderen aanzwengelen ("Juhuf, nu hiehier!!!!") was het allemaal voorbij. Einde schooljaar, einde gymjaar en einde gymles geven?

Ik ben bang van wel. Ik ben dolletjesblij dat ik een baan heb (ja, heus, het is heus, het feest is doorgegaan!!!), maar het idee dat ik volgend jaar geen gymles meer zal geven, doet me toch een beetje zeer. We had so much fun, en bovenal is het gewoon mijn wereld. Hoe ziek, moe, chagrijnig of verdrietig ik ook ben. Eén stap over de drempel en alles verdwijnt naar de achtergrond.

Het zij zo.
Er zijn geen tranen gevallen.
Wel een hoop hagelslag.

En wie weet wat volgend jaar weer brengt.
(Of krijg ik m'n teamleider zo ver dat ik gewoon standaard twee vrije vaste avonden heb.)



(En OMG, wat een saai logje. Maar. Ik heb een uur zitten klooien met die collage en vervolgens met wat ik hoe en waar en op welke manier zou schrijven en er zit al veel te veel tijd in en ik moet dat loggen weer eens oppakken en en en en. Ge doet het er maar mee. G'night!)