22 juli 2009

Sana aan het werk

Ik draag momenteel een blauw met wit gestreepte string.
Met een groen kanten randje.

Ik geloof oprecht dat dat het allerinteressantse is dat ik op dit moment te melden heb. 'Allerinteressantse' klinkt in mijn hoofd trouwens mooier dan dat het op papier mijn beeldscherm staat. Het ziet eruit als taalverloedering. Maar ach, op een verwaarloosd log als deze fleurt het de boel misschien nog wat op.

Ik dacht dat mijn werk nieuwe inspiratie zou brengen. Ik zou mooie verhalen schrijven over meisjes die rondedansjes doen en zingen dat ze een vlinder zijn, ik zou grappenmakend vertellen over mensen die overal kaboutertjes zien en met een vleugje humor schrijven over de jongeman die in de waan leeft dat er een ijzeren staaf in zijn hoofd zit waardoor hij niet kan eten en dus in razend tempo afvalt.

Ik zou dingen meemaken daar, en ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Ik zou me rot lachen daar, en vervolgens een poging doen om al! mijn lezers ook nog wat te laten glimlachen met mijn te gekke verhalen.

De werkelijkheid is anders. Mijn hart breekt elke keer als de éénentwintigjare Suzy bij ons op de deur van het kantoor klopt en vanuit haar psychotische ideeën schreeuwt dat ze een vlinder is, of een kind van de zon, of als ze huilt omdat de radio ineens zachter ging en dat dat dan betekent dat haar favoriete oom op dat moment is overleden. (Als we haar niet in een strak structuurschema duwen, staat ze er overigens elke 5 minuten, dus het went. Maar toch.)

Ik zou de man-met-de-staaf-in-z'n-hoofd door elkaar willen rammelen en een boterham (of zes) naar binnen willen duwen, want er zit niets in je lijf, je bent kerngezond alleen je mind is fucked up!!!!. Ik zou de intelligente Mike van achttien willen uitleggen dat hij van die kutdrugs af moet blijven, want het levert hem keer op keer een psychose op en dan kan hij zijn opleiding wel schudden!! Ik zou de leuke vrouw van de open afdeling duidelijk willen maken dat haar overleden man écht niet in haar lichaam is gekropen en dat ze écht niet naar zijn stem hoeft te luisteren!!! Ik zou de man die zijn been op drie plaatsen gebroken heeft duidelijk willen maken dat dat écht zo is en dat hij die fucking rolstoel moet gebruiken en er niet de hele dag op moet lopen, anders kan hij over een jaar zijn been laten amputeren!!

Ik zou zoveel willen, maar ik heb het niet voor het kiezen.. Net als zij. Gevangen in hun gedachten.

De leuke verhalen komen niet. Ze ploppen niet op, zogezegd. Ik vind het alleen maar schrijnend als ik zie hoe leeg mensen vanbinnen kunnen zijn, hoe stuurloos en futloos. Moedeloos.

Ik voel me met regelmaat betekenisloos, zou zo graag méér willen doen, meer willen betekenen. Helaas draait een groot deel van de behandeling op medicatie.. Zolang die niet goed is ingesteld, valt er weinig te therapieën. En dus doe ik m'n werk, ben er voor de cliënten en probeer ik voornamelijk om zoveel mogelijk mens onder de mensen te zijn. Niet teveel gedoe, geen gekke vaktaal, geen therapeutisch geneuzel.. Gewoon. Sana.

Het schijnt genoeg te zijn.
Vandaag waaiden er ineens een compliment mijn kant op.
"Ja," zei die cliënt, "want die Sana die regelt altijd zo veel voor ons. Dat is zooo fijn."

Een moment waarop ik besef wat ik beteken, daar, op die plaats en in die setting. En ondanks de confrontatie met het leed word ik blij van mijn werk. Ben ik blij dat ik mens kan zijn. Medemens mag zijn.

8 opmerkingen:

harre in de warrie zei

sana regelt altijd zo veel voor ons...
heeft sana wel eens gehoord van hospitalisatie???? een verschijnsel dat optreedt juist als er veel voor mensen geregeld wordt? Als e rveel voor je geregeld wordt, hoef je zelf niks meer te doen en kom je niet meer in actie....

in plaats van alle dingen weg te willen toveren, moet je misschien eens proberen om mensen gewoon over hun ervaringen te laten vertellen zonder het te willen fixen....
ook zonder medicatie kan er een hele hoop.

ik kan je het boek 'omgaan met stemmen horen' van romme en escher aanbevelen. Je kunt dat namelijk ook toepassen op wanen en beelden...

Sana zei

Dat was eigenlijk ook mn boodschap; ik kan niet meer zijn dan gewoon mens. Dat blijkt meer dan genoeg.

Het boek ken ik, erg goed boek inderdaad.

Sana zei

(Oh. En toch nog even in de verdediging: ik regel vrij weinig hoor, ik ben erg voor zelfsturing. Maar dat wat ik wel kan/moet doen, dat doe ik dan ook graag en goed.)

Sana zei

(Oh en: Sana heeft ooit een tijd de muren ook vanbinnen gezien... en kent het verschijnsel hospitalisatie tot en met. Been there, seen that.)

harrie zei

je hoeft je tegenover mij niette verdedigen, maar als je de muren van binnen hebt gezien, dan verbaast het me eens te meer dat je zo opgaat in hulpverleners taal en diagnoses.... (zelfs als je het grappig bedoeld zou hebben)

Laurent zei

Nou, ik kan me voorstellen dat je er moedeloos van wordt.
Mijn moeder heeft een jaar in een verpleegehuis gezeten, en hoe goed het daar ook geregeld was en hoe aardig de verzorgsters ook waren, ik werd zelfs van die paar uur per week steeds weer verdrietig van al die arme mensen daar.

J. zei

Klikte door en kwam op jouw weblog terecht!

Je schrijft leuk! En ik snap je gevoel helemaal en des te fijner het compliment lijkt me.

www.martinemussies.nl zei

Mooi hoe je beschrijft dat zij je raken. En fijn dat je ze helpt, door gewoon jezelf te zijn. Je doet het goed! x MM