Sana @ Ballorig

Ik werd wakker van de enorme regendruppels die uiteen spatten op het zolderraam, zo'n anderhalve meter boven m'n hoofd. Het was half negen en ik dacht 'nee, te vroeg, te nat, nee, écht niet'.

Ik deed een plas, ging terug naar bed, at daar een yoghurtje, verorberde een banaan en las m'n boek. Ineens bedacht ik me dat ik best lekker lag, legde het boek opzij en kwam terecht in een soort teletubbiewereld met enorme glijbanen. Best prettig dromen.

Twee uur later werd ik weer wakker. De regendruppels drupten nog steeds vrolijk op m'n dakraam.. Dat beloofde een dagje internetten, catannen en her en der wat opruimen. Cocoonen. Lekker in mijn eigen wereld zijn.

Totdat er een smsje kwam. Of ik ff wat wilde opschrijven voor d'r en dat ze naar Ballorig gingen.

Ballorig?!? En waarom ben ik daar niet? Ik zeurde altijd al tegen E. (die kleine neefjes heeft en dus met regelmaat los mag) dat ik in m'n omgeving geen geschikt kind had (want de optie om zonder kind te gaan bestond toen nog niet. Nu wel overigens. Is gratiesj voor volwassenen.. ik zeg, olé! Gratiesj pretpark).

Anyway.. toen ineens dit!! Dus vroeg ik al smsend of ik de volgende keer dan alsjebliefff mee mocht, want zo leuk en wenste ik ze veel plezier enzo. Na wat smsjes heen en weer zat ik een kwartiertje later in de trein. Gedoesjt en wel. Wat nou, niet spontaan?!?

Twee uurtjes later gingen we als een dolle door Ballorig heen. Op de trampolines (en jeuj, ik kon de Barani nog!), door de ballenbak en al klauterend door het alleen-voor-kindjes-tot-vijf-jaar-maar-ik-doe-het-lekker-toch-klimparcours waar ik ook door het nauwste gangetje paste.


Had ik al gezegd
hoe leuk het was?

Het was geweldig.

Een dag met
een gouden randje lintje.