Sana en de billennn

Het gangetje van de kleedkamer naar buiten is smal, maar daar zul je mij niet over horen zeuren. Ik kan best heel gelukkig zijn als ik de rest van m'n leven af en toe door een smal gangetje moet. Je moet niet overal moeilijk over gaan doen, denk ik dan maar. En al helemaal niet over smalle gangetjes in een balletschool.

Na ballet wil ik altijd zo snel mogelijk naar huis. Ik vind het echt heerlijk om met een lege, hongerige maag aan de barre m'n ding te doen, maar ik vind het ook heerlijk om thuis te komen in een huis vol geuren en aan te vallen op de door m'n huisgenoot gebraden kippetjes.

'Meisjes, tot volgende week' betekent dus ongeveer hetzelfde als 'tas onder de barre vandaan graaien, mezelf de kleedkamer in wurmen, jurkje over balletkleren heen trekken, laarzen aan, jas van de kapstok plukken en de weg naar buiten zoeken'. Door dat smalle gangetje. Met z'n allen.

Vandaag stond er iemand in het smalle gangetje. Voorover gebogen. Haar schoenen aan (of uit?) te trekken. En dus kon ik er niet door. Terwijl ik haast had. Ik verwachtte dat het iemand van m'n eigen groep was en grapte vol enthousiasme 'Hallo, billennnnn.'

Het duurde effe. De billen zakten. De schouders kwamen omhoog. Een vreemd hoofd van een wat oudere mevrouw keek me aan. Grote oops door m'n hele lijf. Maar juist omdat de eigenaar van de billen heel gewoon 'hallo' terug zei, wist ik helemaal niets meer te zeggen, behalve dan met een heel rood hoofd de deur uit te vluchten, een hap frisse lucht te nemen en te verzuchten: Ja hoor.. Sana vliegt weer 's uit de bocht.