Soms wil ik duiken. Diepzeeduiken. De diepte in, de zwarte oneindigheid verkennen. Voorbij de schemerzone, daar waar het zonlicht niet meer komt. Ik wil de druk voelen van het water, de beklemmende stilte ervaren en de donkerte ‘zien’. De eenzaamheid, de leegte. Het koude water voelen tot in mijn botten. Ik wil weten hoe het was.
Ik ben benieuwd naar de wrakken. Wil ontdekken wat er nog over is van de gezonken schepen, en kijken hoe het er allemaal bij ligt. Ik wil weten wat waar te vinden is, en in welke staat van ontbinding het verkeert. Ik wil met mijn hand over het verweerde hout aaien en constateren dat het klaar is. Deze schepen zullen nooit meer varen.
Ik wil zien, voelen en weten. Ervaren. Want de zee ligt om de hoek, maar toch ben ik nog wel eens bang te vergeten. Elke versplinterde mast, ieder gebarsten raampje en elk kapot roer wil ik onthouden. Het mag niet zomaar verdwijnen - ik wil niet zomaar verdwijnen. Ondanks alles.
Ik wil diepzeeduiken.
Op zoek naar ‘ De schatten van de zee.’
Opdat ik niet vergeet
wie ik ben
en waarom.
En omdat het inmiddels goed is,
zoals het is.
En zodat ik opgelucht naar frisse lucht kan happen als ik weer boven kom, de zon zie, en weet dat het goed is, zo veilig aan land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten