Pedagogisch trucje

Zondagochtend, half 10. Wij lagen in het zwembad.
(Wij bestaat in dit geval uit mijn huisgenootje -alias Roomie- et moi.)

Maar... Waar gaat het mis? Wat klopt er niet aan bovenstaande alinea? Waarom lagen wij niet gewoon languit in ons (eigen!) bed te slapen, waarom hingen wij niet lekker laveloos op de bank of zaten wij aan een uitgebreid zondagsontbijtje met een zacht(!)gekookt eitje en versgeperst sinaasappelsap? Waarom?!?!?!?

Simpel. Omdat wij aan onze conditie werken. (En omdat er niemand is die voor ons sinaasappeltjes uitperst of eitjes kookt. Bovendien kookte ik gisteren al een ei. Teveel ei is niet goed voor je, schijnt. Slecht voor je cholesterolgehalte, en aangezien ik nog Heel Lang wil rondhuppelen op deze aardkloot eet ik niet teveel ei. Je kunt dan wel een trucje toepassen, namelijk door enkel het eiwit te eten. Dat is minder dodelijk. Persoonlijk vind ik het niks, een ei zonder druipend eigeel mag van mij linea recta de prullenbak in, maar er bestaan van die bodybuildmaffiosi die gerust 6 eiwitten per dag eten. Dus als je een opgepimpt opgepompt lijf wil.. eet smakelijk!)

Maar goed. Wij werken dus aan onze conditie. Jaja. Het is zover. Er moet gesport - of op z'n minst bewogen worden. Straks, als de vakantie voorbij is, begint het grote leven weer, incluis colleges, stage, zwemles geven, spelen met Thom., afspreken met vriendinnen, reizen, winkelen en naar ik hoop nog veel meer andere leuke dingen. Daar is mijn lijf niet meer aan gewend en dus besloot ik tot een opfriscursus 'Druk en levendig bestaan'. Vandaag braaf 2x 20 minuutjes gezwommen en als cadeautje lekker gepoedeld in het kruidenbassin. Morgen start er een hardloopschema, maar wees gerust. De eerste 3 weken zal ik niet langer dan een half uur buiten zijn.. Leve het opbouwschema voor Beginners!


Tot zover mijn verklaring waarom ik op zondagochtend half 10 in het zwembad lag tussen bulldogbaby's en oude banentrekmeneren en -mevrouwen. Die bulldogbaby's werkte trouwens enorm op mijn babybouwhormonen. Te schattig! Gelukkig waren er op dit tijdstip geen potentiële papa's cq huwelijkspartners voor mijn baby in spe, anders had ik me waarschijnlijk nooit meer op mijn oorspronkelijke doel kunnen concentreren.


Na de eerste set baantjes trekken zaten Roomie en ik uit te puffen op een afgelegen bubbelbankje waar de bubbels het natuurlijk niet deden. Desalniettemin waren we zo opgelucht dat we een baby- en kindvrij hoekje hadden gevonden, dat we er bleven zitten en begonnen aan een goed gesprek. Maar zoals dat gaat in zo'n zwembad, kwam er binnen 10 minuten een peuterjongetje onze hoek binnengedreven, voortgestuwd door zijn papa (die niet heel leuk was). Het peuterjongetje was eigenlijk ook niet zo heel leuk én wij zaten in een goed gesprek. Kortom; ik voelde wat irritatie en wilde mijn rust terug. Het peuterjongetje wilde echter vooral aandacht.

Ik ben gezegend (althans, meestal) met een soort aantrekkingskracht op kinderen. Op de één of andere manier gaan ze me óf een potje uitdagend aan zitten staren, waardoor ik na 4 seconden mijn tong uitsteek en het kind 2 dingen kan doen: lachen en terug doen, of wegkijken en zich afvragen wat die gekke mevrouw nou deed, óf ze komen direct naar me toe en behandelen me als een gelijke.

Het peuterjongetje dreef naar me toe en ik was in dubio; negeren, waardoor het kind zou afdruipen - of beter gezegd afdrijven - naar zijn niet zo leuke papa en vermoedelijk zou verdwijnen uit Onze Hoek, of contact maken en lief lachen en bubbels blazen en en spetteren enzo, waardoor het kind me leuk zou vinden en we een paar minuten lol met elkaar konden maken, maar het goede gesprek ten einde zou zijn. Ik wist het niet zo goed, al neigde de negeeroptie te winnen met 53% van mijn stem.

Het peuterjongetje dreef in stilte nog wat dichterbij en toen gebeurde het. Hij zette zijn mond op en begon met een opgewekt doch vals "Lala, lalaalaa, laaalaaaa" keihard in mijn oor te zingen. In een impulsreactie zette ook ik mijn mond open en begon met net iets meer volume terug te Lalalaën. Recht in zijn gezicht.

Stilte. Hij viel volledig stil. Met grote ogen keek hij me aan. Ik zag 'm denken.. Wat moet ik daar nou mee, met zo'n vreemde mefrau in een zwembad die keihard terug gaat Lalalaën. Normaal lachen mefrauwen in het zwembad enkel lief en spetteren ze wat, of ze negeren me waardoor ik nog harder ga Lalalaën. Wat moet ik nu?!?! Gekke mefrau.

Hij keek naar zijn papa in de hoop dat daar wat steun of informatie kon halen betreffende dit rare gedoe. Maar papa lachte enkel en wachtte af. Hij keek naar mijn Roomie. Die lachte ook. Hij keek naar mij.. Ik keek neutraal, in afwachting van wat zijn volgende stap zou doen. Hij deed vrij weinig. Verdwaasd, verbaasd. Vervolgens Lala'de hij nog wat, maar niet meer zo overtuigd en -gelukkig- ook niet meer zo hard. Toen het peuterjongetje en zijn niet zo leuke papa waren verdwenen, schoot ik in de lach. Om mijzelf, welteverstaan. Bijzondere impulsieve actie.

Ik moest denken aan die reclame waarin een vervelend peuterjongetje in de supermarkt de hele boel bij elkaar schreeuwt omdat hij iets niet mag, waarop vervolgens zijn moeder naast hem gaat liggen en mee gaat liggen schreeuwen. En ik moest denken aan talloze colleges op school waarin ons werd geleerd dat je het meeste bereikt in het contact door de Ander gewoon maar na te doen. Doe maar mee, kijk maar wat er gebeurt, beleef wat de Ander beleeft en ontdek waarom 'ie doet zoals 'ie doet.

Het werkt.
Het werkt als een trein.


En bovenal is het gewoon erg leuk!