Wie het weet mag het zeggen

Ik lag vanmorgen onder een -hoogstwaarschijnlijk Ikea- tafel een boekje voor te lezen aan Thom. Een boekje voorlezen aan Thom betekent doorgaans niet dat je rustig kunt beginnen bij de 1e regel, vervolgens je mooiste voorleesstem opzet en af en toe vraagt wat er op het plaatje gebeurt. Nee, dat gaat anders. Gelukkig maar, want zo leer je het boekje tenminste uit je hoofd, en dat is hartstikke handig. Scheelt me een weer een biebpas als ik ooit zelf nog eens wat kroost ga opvoeden. Als ze het zo doorgaat, ken ik ze straks allemaal uit mijn hoofd. Ideaal.

Hij kreeg me zover dat ik de meeste zinnetjes zo'n 18x herhaalde; met normale stem, op dubbele snelheid, extra langzaam, met hoge stem, met lage stem... niets was ons te gek. Ik vond het prima; zinnetjes herhalen bleek ik goed te kunnen. De 19e x liet ik het hem herhalen. Ook hij slaagde met vlag en wimpel. Weer wat opslagcapaciteit opgevuld.

Het ging vrolijk zo door, totdat er na één zinnetje niet het standaard 'nogkeerlezen' volgde, maar een herhaling van een zinsnede: scherpe steek door je arm. Ohoh. Ik rook onraad. "Tisdat?"
Een enorme piek in mijn hersenactiviteit, gevolgd door wat onsamenhangend gebrabbel over een naald die scherp is en een gebroken bot enzo.

Vertelt u mij eens, hoe leg je aan een autistisch kind van 5 uit wat de schrijver van het boekje bedoelt door de metafoor te gebruiken dat een gebroken arm voelt als een scherpe steek door je arm? Wat is een steek, waarom is 'ie scherp, hoe kan dat in je arm komen en hoe voelt dat dan?!?