Hoe ik met mijn tijd mee ga..

Bent u al eens geskimd? Dat is het nieuwste van het nieuwste, en echt heel hip. Eigenlijk zou eenieder het eens mee moeten maken, gewoon, om er lekker over mee te kunnen kletsen tijdens de koffie of als smeuïg verhaal bij een goed glas wijn. (Of Bailey's, ik denk dat het daar ook heel goed bij kan.)

Anway, geskimd worden. Ik werd het. Of nou ja, het overkwam me en ik merkte het pas achteraf. De bank beweerde al dat het wel eens gebeurd zou kunnen zijn en blokkeerde afgelopen dinsdag zonder enige waarschuwing mijn pinpasje.

(Fijn, sta je daar met je kar vol boodschappen in de C1000 en dat pinapparaat maar door die hele winkel brullen dat je saldo ontoereikend is terwijl je zelf dondersgoed weet dat er nog minstens 400 euries op je rekening staan en dat er dan een hele rij klanten achter je staat met volle boodschappenkarren en gefronste wenkbrauwen ondersteund door gezucht en gekreun en dat je dan je boodschappen en je portemonnee als pacht achterlaat en naar huis rent om te kijken wat er loos is en dan ziet dat het geld wél op die rekening staat maar voor de zekerheid maar even 20 euro uit een laatje trekt en terug rent om je boodschappen maar contact af te rekenen en dan baalt omdat je de bank weer moet bellen en je weer allerlei rompslomp over je heen gaat krijgen op je spaarzame vrije dag, GROM!!!)
Kortgezegd; ik was daar niet zo blij mee.

Pasje geblokkeerd, pasje van huisgenote om diezelfde redenen geblokkeerd, hoop gezeik, niet leuk. Bank bellen, nieuw pasje, nieuwe pin en vooral gewoon blijven ademhalen. Een orkaan of vloedgolf is erger. Ik speelde de koningin van het relativeren. Problem solved, niks aan de hand. Terug naar de rust-in-mijn-kop-modus. Welverdiend, dacht ik zo. Rustig kabbelde ik de rest van de dag door.

Totdat ik vandaag even mijn rekening ging checken via mijn internetbankiersysteem en ontdekte dat die vuile Roemeense stinkratten toch nog 327,17 euro met MIJN geskimde pasje uit een Roemeense geldautomaat wisten te trekken vlak voordat pasjelief geblokkeerd werd. Ikhaatzeikhaatzeikhaatze. Driehonderdzevenentwintig euro en zeventien cent. Mijn zuur verdiende bejubelde uitkering....

En da's ineens heel gek. Want het zijn maar cijfertjes, maar toch voelde ik me echt persoonlijk geraakt. Aangetast in het diepst van mijn zijn, ofzo. Het klinkt zo stom zoals ik het hier neerschrijf, maar ik voelde me echt bestolen. En ja, ik snap dat ik dat in zekere zin ook gewoon ben, maar de manier waarop is zo onwezenlijk, zo virtueel. Een beetje net als met diefstal. het feit dat de tv weg is, is niet zo erg, maar het idee dat ze in je huis zijn geweest, dát maakt het naar. Dat principe snap ik nu.

Met een bibberstemmetje belde ik de meneer van de bank nog maar een keer. Hij bleek getraind in gevallen als de mijne, want na zo'n 10x herhalen dat ik me écht geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal goed kwam en dat het enige wat voor nu belangrijk was of ik het weekend qua financiën door zou kunnen komen, voelde ik me toch een stuk relaxter. Vraag me af of hij ook zo rustgevend werkt op het gebied van meer ingewikkelde levensvragen.



Voordelen van dit avontuur? (Want we blijven immer positief.)
- Over een tijdje heb ik ineens weer 300 euries!
- Door de adrenalinekick heb ik een retegoeie voorstelling gespeeld, terwijl ik eigenlijk volledig ingekakt was en totaal geen zin meer had om überhaupt nog het toneel op te kruipen. Morgen de laatste voorstelling... snik!