Vr... Grrrr...

De laatste tijd verschijn ik graag in jurkjes, overgooiers, leggings, skinny jeans en andersoortige hippe modeverschijnselen. Daarbij knipte de kapper laatst wat plukjes pony, en nadat de eerste schrik eraf was breidde deze uit tot een heuse pony, welke ik zo´n 2x per week ernstig uit model breng door zelf wat irritante plukjes weg te knippen.

Daar waar ik verscheen en men mij nog niet had gezien, jubelde men dat ik er zo leuk uit zag, zo hip, zo werelds, zo.... vrouwelijk. Dat vooral. Dat woordje ´vrouwelijk´ blijft een heikel punt, maar ik raak eraan gewend. De vrouwelijke identiteit verwelkom ik - meestal. Als ik nu ergens binnenstorm en iemand begint te jubelen, dan bereid ik mij voor op het woord ´vrouwelijk´, en als ´ie dan komt dan knik ik met zelfingenomen trotsheid.

Dit weekend vereerde ik mijn ouders met een bezoek. De pony was geen schok, maar de kleding deed hun monden bewegen. Ik verwachtte hét woord weer, maar mijn vader vergat de ´vr´en reageerde heel verbaasd toen ik heel verbaasd reageerde.

Hmpf.
Ouwelijk.


Hmpf.