21 november 2007

Feestje

Zij leren mij de meest gave spelen voor in de zaal. Zij denken dat mijn niet voorbereiden van de lessen voortkomt uit luiïgheid en domheid mijnerzijds, maar stiekem is het gewoon een vooropgezet plan. Bij aanvang van mijn stage stond de hele groep gerust een heel uur met een basketbal een beetje op de basket te mikken. Zinloos, doelloos. Geen motivatie, geen leven in die koppies. Schrijnend om te zien.

Aan mij de schone taak om ze te motiveren, om eens te gaan stilstaan bij wat zij nou eigenlijk willen in dat uurtje in die gymzaal, om voor zichzelf te gaan staan en te regelen dat het gebeurt.

Er was wat doorzettingsvermogen voor nodig. Van mij. Het zou hun een Hema-worst wezen. Aanwezig zijn was hun doel. Alles wat daarbij kwam, was mooi meegenomen. We begonnen met 'op tijd komen'. Zij vonden een kwartier te laat nog netjes, ik vond het respectloos. Het werd dreigen met het op slot doen van de deur, het werd daadwerkelijk de deur op slot doen en het werd een heel spannend gesprek met waarom ik dat nu zo belangrijk vind. Resultaat: Ze zijn nu op tijd. Ik moet het wel altijd even becomplimenteren. Het liefst uit mezelf, maar anders vragen ze er gewoon om. 'Mooi op tijd, he?'

Vele uren van het standaard basketbalspelletje en paaltjesvoetbal later kwam vorige week ineens de doorbraak wat betreft het initiatief nemen. P. kwam binnen en zei met enige onzekerheid in zijn ogen: “Sana, ik weet wat we kunnen gaan doen: tsjoekbal!”. Ik wist niet precies hoe dat werkte, maar gaf hem alle vrijheid om het neer te zetten en uit te leggen. Het werd een fantastisch uur. Nog nooit hebben ze zo hard gewerkt.

Vandaag kwam de volgende. “Sana, we kunnen wel dat ene doen met die pilonnen in het midden en daar dan een basketbal op en dan moet je keihard knallen met een voetbal en dan…..” IK haakte al vrij snel af en wees naar de zaal. Zet het maar neer, ik vind het prima. Tien minuten later stonden ze alle agressie en frustratie die er in die psychotische koppies huist vol overgave eruit te schoppen. Knallen, lachen en ontladen.

Nog 3 weekjes op de agenda… Ik heb ze beloofd dat we geen circuitje meer gaan doen. Dat haten ze - zeggen ze, maar eenmaal bezig straalt het enthousiasme er vanaf. Komende 3 weekjes wordt één groot feest. Ik hang de slingers op!*


*I'll never forget die maffe speldocent die met pensioen ging. Hij ging met een ijscokar met ijs door de hele school om ijsjes uit te delen. Boven op zijn ijscokar de tekst: 'Elke les is een feest, je moet alleen zelf de slingers ophangen!'




Sjit. Jammer dat dit ijsje beter kleurde bij mijn vorige lay-out.

3 opmerkingen:

karin r. zei

Hij had wel een punt denk ik.

Anoniem zei

Leuke herinnering aan de spel lessen, ik was hem al bijna weer vergeten! Zonde natuurlijk..
Cynthia

Fien Funkel zei

Het is toch wel gaaf dat jij ze hebt kunnen motiveren of niet? Al moet het natuurlijk uit hunzelf komen, maar het is je toch gelukt!
Knap hoor!!