Sana's verbazing in het kwadraat

Pompiedom zeg, wat kan een mensch nog veel bijleren. Dat is maar goed ook, het zou toch raar zijn als je ineens een foutmelding op je netvlies geprojecteerd krijgt: 'Wegens onvoldoende opslagcapaciteit... blablabla'. Want wat doe je dan als mens? Een extra harde schijf kopen? Of gewoon wat overbodige troep deleten? Dat zou lekker zijn!
En oh, als je dan een tijdje je administratie en archief niet bijhoudt, dan kun je het shaken. Dat haal je nooit meer in! Zonder pardon richting een verpleeghuis met een vroegtijdig dementiëel beeld.

Leuk onderwerp om nog eens over door te filosoferen, zo'n maakbaar brein. Maar goed, waar ik het nu nog even over moet hebben: Die po.

Die po was enkel en alleen een grapje. We zaten op de bank, ik rammelde wat op Lappie en Roomie zapte zichzelf een spierbal in haar duim. Nu zijn wij van behaaglijk en warm en cozy en zodoende hebben wij allebei een dekentje voor als wij op de bank zitten. Zij een oranje, ik een blauwe. Eigen kleur, geen gezeur.

En als je jezelf dan op die oh zo grote bank lekker in je eigen hoekje onder je dekentje genesteld hebt, met zapdoos en colaatje light binnen handbereik, tja.. dan is het ronduit vervelend als er vanuit je onderbuik een ontladingssignaal komt boven borrelen. Dat is gewoon niet fijn. Want dan moet het dekentje er vanaf, je moet opstaan, naar de wc lopen, je broek naar beneden trekken en afijn, u kent dat wel. Heul veul gedoe. En vanuit die weerstand ontstond het grapje. Niet meer en niet minder.

Dat u niet denkt dat wij elkaar daadwerkelijk op zulkse wijze supporten. Getsie, zeg. Ik bedank vriendelijk. Doordrenkte plasluiers, poepbillen afvegen en ondergespuugd worden accepteer ik alleen van zeer kleine kinderen en gehandicapte mensen. Niet van mijn Roomie. (Interessant thema trouwens: what to do als je roomie, vriendin, man, moeder of zusje ineens zwaar hulpbehoevend is? Dan zullen er grenzen verlegd worden.. oeioeioei.)

Maar goed. Die verbazing in het kwadraat was dus enerzijds verbazing over jullie, mijn lezers. Het was een grapje en ik had het niveau toch zodanig ingeschat dat minstens één iemand zou lachen. Ik wacht nog altijd totdat diegene zich bekend maakt......

De verbazing anderzijds had te maken met mijn avondje theater. Ik ging met W. naar een cabaretvoorstelling met vrije zit. Oftewel; geen plaatsnummers, wie het eerst komt, zit vooraan. Wij dus.

Er was een pauze en zoals elk welgemanierd mens gingen wij weer op dezelfde plaats zitten als waar wij de eerste helft hadden gezeten. Dit bleek echter niet voor iedereen vanzelfsprekend. Mevr. X en Y zaten de 1e helft ver achterin de zaal en hadden blijkbaar besloten om de 2e helft van wat dichterbij te bekijken. Bizar. De voormalig stoelbezitters keken beteuterd.

X en Y:
Ja, nou, we wilden het nog wel vragen hoor, maar ach. Voor deze ene keer. En dan gaan jullie toch gewoon daar zitten, daar is ook nog plek. Ja maar, daar zaten net andere mensen, wij vinden dat niet zo netjes naar hen. Ja nou en.. Wij gaan hier niet meer weg hoor. Pech gehad. Volgende keer beter.

Ik keek W. aan. Hè? Gebeurt dit echt?!? Is dit part of the show, ofzo? Er ontstond een dikke discussie, maar X en Y bleven zitten. Twee andere meisjes boden uiteindelijk aan om naar achter te gaan om plaats te maken voor de gedupeerden.

Ik snap het nog steeds niet. Dat je kunt besluiten om gewoon maar ergens anders te gaan zitten ten koste van twee anderen en dan ook nog heel hard 'ja, pech gehad, volgende keer beter' kunt zeggen. Alsof er een volgende keer komt. Alsof we met z'n allen nog een keer in precies deze situatie terecht komen en dat X en Y dan wel weer teruggaan naar hun oorspronkelijke rotplek en iets mompelen als 'ow sorry, dat wisten we niet, dat hier al iemand zat. Het spijt ons, maar 1 geluk: jullie stoelen zijn alvast voorverwarmd.'