1 februari 2008

Sana kan het nog steeds niet bevatten..

Als ik zou weten dat ze ermee geholpen zouden zijn, zou ik na afloop van mijn stage direct een reisje Bulgarije boeken. Met in mijn koffer al mijn knuffels, mijn fleecedekentjes en mijn kruik en met in mijn handbagage mijn spaarvarken met al mijn spaargeld. Alle overige kiertjes en gaatjes zou ik vullen met pakjes Nutri (vloeibare drinkvoeding).

Ik zou de directrice van kindertehuis Mogilino boven mn hoofd tillen en met d'r blote billen op een potje laten zitten. Voor een uur of 6. Daarna zou ik haar hetzelfde varkensvoer krijgen als dat wat ze in haar oh zo goed lopende kindertehuis aan haar lieve kindertjes laat voeren met 2 happen per seconde. Dat is snel hoor, als het door zo'n botte trut met een veels te grote lepel in je mond wordt gepropt.

En dan zou ik naar die kinderen gaan. M'n knuffels uitdelen, oogcontact met ze maken en lachen. Vooral lief naar ze lachen en ze veel uitnodigen tot contact. Ze tegen me aan laten zitten, ze knuffelen en met ze communiceren. Daar is geen taal voor nodig.

Ik zag gisteren Bulgaria's abandoned children en ging een beetje dood vanbinnen. Ik zag een kind wat de hele dag met een gebroken been in een wieg zat ('but it's her disease, her bones break easily'). Ik zag kinderen met beentjes zo dun als de duim van de dikke zuster. Als ze hun voet tegen hun 'billen' klemden, zat er nog steeds ruimte tussen onder- en bovenbeen. ('They eat enough, it's just not so nutritious.') Ik zag een handje zonder duim, die hadden ze eraf gehaald. ('Cause she keeps putting it in her mouth.') Ik zag kinderen in hun blote kont van hun slaapkamer over de gang door het trappenhuis lopen, op weg naar de badkamer. Jonge kinderen, tieners, jongens, meisjes, alles door elkaar. ('It's just the fastest way.') Ik zag een kind langzaam verschrompelen gedurende de 9 maanden waarin er werd gefilmd. Het meiske was duidelijk ziek. ('We only have to temperature her. If that's ok, she's not sick.) Ik hoorde dat ze nu lakens kregen na het douchen om zich in te wikkelen als afdroogmethode, maar dat dat nu vooral was vanwege de camera's. Ik zag een jongen met opgedroogd bloed onder zijn neus, veroorzaakt door één van de verzorgers. ('Oh no, the social workers do not abuse our kids.')

Ik zag zoveel en ik moet eerlijk bekennen dat ik de helft van de tijd een muur heb opgetrokken om mezelf te beschermen tegen zoveel onmenselijkheid. Dit schrijvende trekt het kippevel over mijn hele lijf en zit mijn ademhaling direct weer hoog...

Ik snap het niet. En ik weet dat ik naïef ben en dat ik van veel wat er zich in de wereld afspeelt totaal geen weet heb, maar nu ik dit weet...

Om me heen kijkend zie ik zó ontzettend veel. Een laptop, een televisie, een riante eethoek. Een nintendo DS, kaarsjes, een gitaar. Een keuken vol eten, een kraan met warm water en overal CV. Ik heb een fijne broek aan en zit heerlijk opgekruld onder mn fleece-dekentje. Maar naast al het materiële heb ik nog zoveel meer. Familie, vrienden, mensen die me lief zijn. Con-tact.

Tijdens mijn opleiding leerde ik zoiets als 'in het contact met de Ander bestaan wij' en weer ontdek ik de waarheid daarvan.

Die kinderen bestaan voor niemand. Niet voor hun ouders, niet voor hun verzorgers en vrijwel niet voor elkaar. Ze zitten in hun wiegje of op hun potje en wiegen zichzelf de dag door. En wie niet uit zichzelf wiegt, die leert het wel van de anderen. Uiteindelijk wiegt iedereen. Een raar soort groepscultuur.

En wie niet wiegen kan, die ligt in een wieg te wachten tot het lichaam het begeeft. Die liggen groepsgewijs te sterven. Niet omdat hij of zij zo ziek is vanwege een aangeboren afwijking, maar omdat de directrice nieuwe parasols heeft gekocht voor bij het zwembad waar nooit iemand in zwemt in plaats van voedsel. Geen van de kinderen zal ooit een duik in dat zwembad kunnen nemen, laat staan zich gelukzalig nestelen in de luwte van een nieuwe parasol.


Dit kan niet, dit mag niet. Het gebeurt echter wel, en waarschijnlijk niet alleen maar in dit ene kindertehuis. Dus daarom:

KIJK - en sluit je ogen niet.

TEKEN hier de petitie.

4 opmerkingen:

Anoniem zei

*maakt dus graag even con-tact*

Ik heb het ook gezien. Of. Eigenlijk. Ik heb het voor de helft gezien. Het was gisteravond laat, dat ik keek, en ik was bang niet meer te kunnen slapen. Pretty Ik-gericht voelde dat. Alsof die kindjes daar 'lekker de nacht doorslapen'. On the other hand: ze hebben er ook niets aan wanneer ik niet slaap.

Gruwelijk. Echt gruwelijk.

Als je je koffer pakt, dan pak ik de mijne ook.

Anoniem zei

Ik heb het niet gezien, maar er al zoveel over gehoord. Vreselijk.
Ik zou ook mee willen, al is het helaas niet zo dat wij die wereld kunnen veranderen. Een stukje oplichten zou mss al wel helpen..

karin r. zei

Ik heb de docu gezien.

Ik heb net getekend.

Teig zei

Ja, verschrikkelijk he? Ik heb t ook gezien. Ik was er de hele tijd kotsmisselijk van.
Als die verzorgsters 1/10de minder zouden eten van wat ze nu hoogstwaarschijnlijk doen (gezien hun omvang..) kunnen daar volgens mij een stuk of 3 kinderen goed van eten.
Dat blinde jongetje vond ik zo schattig, ik zou m zo mee naar huis nemen.
Onvoorstelbaar dat al die kinderen zo afgedankt zijn. En dat die directrice ook al zo afgestompt is, en denkt dat ze het daar goed doen en dat zij nergens wat over te beslissen heeft maar dat het allemaal aan haar personeel ligt. Dat ze haar nek eens uitsteekt, ja.