Sana breekt met Peter André

Vroeger had ik nog geen eigen mening. Of nou ja, misschien had ik 'm wel, maar ik was als de dood dat het uiten van mijn eigen mening ervoor zou zorgen dat ik verbannen zou worden naar een tot op dat moment onbewoond eiland om daar met mijn oh zo verschrikkelijk belachelijke eigen mening heel alleen heel oud te worden of met behulp van een kokosnoot een eind aan mijn korte leventje te maken.

Na de boze en sacherijnige peuter- en kleuterpubertijd wist ik dat stampvoeten en boos kijken me niet gingen helpen en dus probeerde ik een ander trucje; ik ging me aan passen aan de mensheid. Die mensheid bestond uit één heel belangrijk persoon en zij vormde mijn mening, mijn kledingkeuze en mijn.. nou ja. Mijn bijna alles.

Wij leerden samen lezen, kochten bergen chocola en snoep, werden achtereenvolgens skater, alto en nepgabbers met Nike Air Max en Cavellobroeken. Zij scheerde zelfs d'r halve kop kaal, maar daar kwam voorzichtig een stukje van mijn eigen mening om 't hoekje kijken. Niet doen, niet doen!, piepte die voorzichtig. Ik deed het niet. Wel bekte tongzoende ik op mn 12e bijna met het vriendje van haar vriendje, zodat we oh zo leuk konden dubbeldaten. Daar begon mijn lichaam ineens een mening te vormen. Niet doen, niet doen! Ik deed het niet. 2 - 0 voor mijn eigen mening.

Helemaal chronologisch zal het niet zijn -mijn geheugen is een heel goedkope gatenkaas-, maar ergens in die periode werden we verliefd op Peter André. Zij maakte ook nog een uitstap naar de Backstreet Boys, maar daar ben ik afgehaakt. Vijf tegelijk was me veel te moeilijk. Ik had al moeite genoeg om het wasbordje van Peter in boven mijn bed te tolereren.

Boven mijn bed was een schuine wand en u raadt het al: De hele wand vol met halfnaakte Peter. Ik vond dr geen zak aan, maar hey, zij vond het leuk en ik wilde een hartsvriendin. Zo simpel kan het wezen. En dus maakte ik de hele wereld inclusief mijzelf wijs dat ik het leuk vond. Net als gabbermuziek en zoenen enzo. En Peter dus.




Anyway.
Weet u nog dat ik ooit een stukje schreef over al mijn schoenen? Daarin schreef ik ook dat ik voorheen alleen maar zwarte Nikes droeg. Vandaag was ik als een bezetene aan het shoppen en ineens hoorde ik een deuntje uit die tijd... Mijn lippen bewogen mee en heel even voelde ik het gemak van het niet hebben van een eigen mening weer. Zolang je ook alle opstandige gevoelens uitschakelt, is dat best een prima leven.

Hoewel ik nog steeds niet zo goed begrijp wat dit deuntje, wat toch zo'n 12 jaar oud is, werd gedraaid in een oh zo hippe schoenenzaak, maar wat geeft het. Ik en mijn eigen mening waren op zoek naar knalgroene laarzen voor bij een nieuw retro bloemenjurkje.

F*ck Peter André, f*ck zwarte Nikes.
Ik adem mijn eigen mening.
Intens verfrissend.