Sana, broertje en zusje op het strand

'Ah... toe nou, het is pas half negen... je durft zeker niet? Watje! Het is hartstikke warm. Ah... kom op. Laten we het gewoon doen.'
'Ja maar... het is half negen 's avonds.. ik moet straks nog een half uur met de bus en brood smeren en kleren klaar leggen en mn opblaasbedje opblazen en en en en nou.... Ik moet morgen stagelopen hoor en dan moet ik fit zijn!!'
'Joh, dat komt allemaal wel goed. Kom. Zullen we het doen? Of durf je niet.......? Is dat het? Bang voor een beetje water?



Een kwartier later stond ik in mn ondergoedjes in de zee, vastberaden om dan ook daadwerkelijk te zwemmen. Want Broertje had gelijk: Dit soort dingen moet je gewoon doén en zo koud was het niet. Bovendien hou ik wel van impuslieve in-zee-duik-acties. Dus. Wij gingen zwemmen. Totdat. Hij. Ineens. Zei. : "Brrrrr, ik ga terug hoor.. ik heb het ijs- en ijskoud."

Wat?!?!?!
Mijn ogen rolden bijna uit mn nog net niet natte hoofd. Terug?!?!!? Wie daagde wie nou zojuist uit? Tsssss!

Het mocht niet baten. Zonder enige vorm van contact en met zijn armen beschermend over zijn borst gekruist liep hij met grote stappen de zee uit, regelrecht in de handdoek die door Zusje werd opgehouden.

(En ineens besefte ik dat Broertje later ook zo'n Man wordt die altijd en overal de held uithangt, totdat hij 'ziek' wordt en klagend op de bank ligt met een dekentje en een sapje. Zo'n Held. Op sokken.)

Watje.
Maar ach. Who cares.
Wel een lief watje.




Zusje riep gewoon vanaf het begin af aan al dat het te koud was en niet handig was. Die stond als een brave mama klaar met handdoeken en warme kleren. Reuze verstandig meiske, dat zusje van mij. En wat springen we weer leuk he?