Sana bedankt haar moeder

Vroeger lachte ik haar vierkant uit. Dan kwam ik terug van buitenspelen, of van turnen, of van een vriendinnetje en dan keek ze zo ontzettend opgelucht dat alles goed was.

"Ja, want ik hoorde een paar keer de ambulance gaan en dan gaat m'n hart tekeer, dan zie ik gelijk de ergste dingen voor me, dus ik ben blij dat jullie weer heelhuids binnen zijn."

Ik begreep dat niet. Ik vond haar maar een overbezorgde hyperalerte moeder die maar eens wat meer tijd moest gaan besteden aan een één of andere hobby, in plaats van panikeren en afwachten totdat het noodlot toe zou slaan.

Net zoefde er een ambulance door de straat. Ik kan het niet helpen, maar dan gaan mijn gedachten automatisch naar vriendinnetje F.. Shit, straks is ze met de wandelwagen op pad en ligt Z.I. nu plat op de weg en is er iets ergs en oh ik moet haar bellen!!!!.

Ik doe het niet, hoor, dat bellen, liever natuurlijk wel, maar enigzins weerstand bieden tegen panikerende en hoogstwaarschijnlijk irreëele gedachten kan geen kwaad, maar poeh. Ik begin het te imiteren begrijpen. Hoe zal dat straks gaan als ik zelf kids heb uitgepoept...?