23 september 2008

Sana & het ballet

We komen net terug van het zwembad en ik wissel met z'n mama de belangrijkste nieuwtjes uit. Over hoe hij voor het eerst helemaal zelf zijn zwembroek uittrok (want oh - dat is zo moeilijk, het natte en plakkerige ding rolt op en Thom durft er dan niet meer aan te zitten) en hoe hij een stuk beter in z'n vel zit de laatste tijd. Ik geniet zo ontzettend van het mannetje, het is echt geweldig om hem te zien groeien - letterlijk en figuurlijk.

Na de gebruikelijke ditjes en datjes vraag ik Thom of 'ie nog weet waarom ik ook alweer snel naar huis moest ná het zwemmen.

'Weet je nog wat ik vanavond ga doen, Thom?'
'Ja... eh... twollet.'
'Bíjna goed. Ballet.'
'Oh ja.. ballet.'

Terwijl hij het woord 'ballet' uitspreekt, daar in het bijzijn van zijn ouders, krijg ik spontaan zin om per direct door de grond te zakken. Het klopt niet, het klopt niet, ik ben 24, hartstikke lomp en Thom's ouders vinden me vast en zeker een lompe doos die in een zweverige waas een suffe kinderwens achterna huppelt. Ik schaam me. Om wat ik denk dat zij zullen denken, maar nooit zullen zeggen. Stilletjes blaas ik de aftocht.


Na het eten volgde de brandende vraag: wat moet ik aan? Ik hoorde dat vriendin I. vorige week, tijdens mijn vakantie, in strakke -ik herhaal: strakke(!!!!)- legging ten tonele is verschenen en ik reageerde daar toen op met een 'no way, ik ga nevernooitniet in een strakke legging, daar is mijn lijf niet voor gemaakt'. En daarbij komt ook dat ik tijdens mijn vakantie gemiddeld twee keer per dag taart, pudding of een ander zoet goedje naar binnen heb gewerkt, iets wat ongetwijfeld niet bevorderlijk is voor de leggingdraagbaarheidsfactor. Sukkel! Hoe kun je nou ook twee keer per dag taart enzo gaan lopen eten? Grommmmmm.....

Ondertussen raakte ik doodsbenauwd, want stel je voor dat iedereen zo'n strakke legging aan zou hebben en ik daar dan tussendoor fladder in mijn wijde-hier-zie-je-zogenaamd-niets-in-broek. Terwijl ik mijn vijf andere jazzpants en trainingsbroeken paste, zakte de moed me in mijn balletschoenen. Dit is echt dom. Kijk nou in die spiegel, dit kan toch niet? Ballet is voor stokjesmeisjes, niet voor Hollandsche Sana's. Wat doe je jezelf aan?! Sukkel. Wat wil je hier nou mee bereiken?!? Wie denk je wel niet dat je bent?!? Je bent vier-en-twintig hoor, geen zes.

Met één jazzpant, één joggingbroek én toch ook een strakke driekwartlegging (you never know) in m'n tas stapte ik met gemengde gevoelens -en overduidelijke gedachten- op de fiets. Wonderlijk hoe een mens zichzelf kapot kan maken. Ik denk tien keer na voordat ik iets tegen een ander zeg, maar tegen mezelf zeg en schreeuw ik impulsief alles wat in me op komt.

Loeisacherijnig racete ik naar de zaal. Een tikkie laat -want ik moest al die broeken drie keer passen-, dus nóg een reden om mezelf verbaal af te maken. Buiten adem stormde ik naar binnen, opgelucht om vriendin I. te zien en om met wat kletspraat mijn broodnodige afleiding te zoeken. Zonder mezelf nog één negatieve gedachte te gunnen wurmde ik me in mijn legging. Hempie aan, balletschoenen aan en geen gezeur. Kill those little voices. Het maakte allemaal geen zak meer uit. Er zou gedanst worden, en that's it. No need to hide. We zijn allemaal Vrouw, en slechts één van mijn groepsgenootjes is 'perfect'. (En vast alleen haar buitenkant. Hmpf.)

En dan. De zaal in. Een klik in mijn hoofd.
Spiegels, barre, prachtig licht. Overal meiden en vrouwen in het zwart - op vriendin I. na, die gaat gewoon lekker recalcitrant in BLAUW. Ik geniet alleen al van de ruimte en de sfeer die er hangt. Het voelt zo... veelbelovend..? Ik kan er geen woord voor vinden.

(Al sla ik in dit stukje sowieso al een flater, want dit gevoel is zo nieuw en onbekend dat mijn hoofd er nog geen passende vertaling voor kan vinden.)

De pianomuziek, de termen die ik soms wel en soms helemaal niet begrijp, het ritme van de les... het is zo heerlijk allemaal. Ik hou van de spanning die ik continu op mijn lijf mag zetten, van de übergestrekte tenen - en van de kramp daarin, van de fragiele armen, de passen, de draaien......

Met 'n verlicht hoofd kwam ik thuis. Bijzonder om te ervaren hoe het, eenmaal dansend, allemaal niet meer uitmaakt hoe ik -of anderen- er uit zie en wat anderen daarvan zouden kunnen denken. Het draait maar om één ding - het voelen, beleven van ballet. En ik geloof dat ik daar donders goed in ben. Ongeacht mijn lijf, mijn balletkunsten of de mensen om me heen.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Klasse. Ik was vroeger ook altijd te lomp voor ballet. Mijn moeder wreef dat er ook in. Zelf was ze ook lomp en ze had daar een complex over, dat ze op mij projecteerde. Ik moest van haar ook al heel jong op dieet. Jaloers was ik op dunne vriendinnen die wel op ballet zaten. In de jaren '80 en begin '90 was bovendien net dat hyperslanke in de mode en daar viel ik buiten. Tegenwoordig heb ik echter een veel beter figuur dan al die vriendinnetjes van vroeger! Ik lach stiekem in mijn vuistje. Ik las pas iets van: een slanke vrouw is nog niet meteen een ranke vrouw. Gratie van beweging zit hem echt niet alleen in je lichaamsvormen. Meer in je houding. Als jij trots bent op jouw hoogst persoonlijke en unieke lijf en lekker in je vel zit, dan heb je gratie. Simpel zat. Veel plezier!

Anoniem zei

Predilection casinos? examine this knowing [url=http://www.realcazinoz.com]casino[/url] circumvent and hither up online casino games like slots, blackjack, roulette, baccarat and more at www.realcazinoz.com .
you can also basis our new [url=http://freecasinogames2010.webs.com]casino[/url] orientate at http://freecasinogames2010.webs.com and subsist corporeal folding shin-plasters !
another concurrent [url=http://www.ttittancasino.com]casino spiele[/url] background is www.ttittancasino.com , as opposed to of german gamblers, prohibit upon during unrestrained online casino bonus.