Sana hartje Eten, Bidden, Beminnen

"Oh, is dat zo'n boek
waar je zo'n fucking
selfish bitch van wordt?'

Ik las dit boek in Griekenland en besloot toen dat ik vanaf dat moment élk nieuw logje zou ophangen aan één van de vele prachtige citaten die ik in mijn kladblok overschreef*. Nou, ha! Daar is lekker veul van terecht gekomen. Toch leeft het boek nog ergens in mij voort en merk ik bijna elke dag hoe anders het leven ruikt, voelt en leeft sinds die vakantieperiode.



En nee, niet alle eer gaat naar het boek. Een groot deel gaat lekker naar Mij. Dat is precies wat het boek doek. Het brengt je terug naar wie je bent en wat je wilt, naar ruimte en stilte voor jezelf: om te kunnen luisteren én handelen naar wat er diep vanbinnen leeft. Om dromen waar te maken en dicht, héél dicht bij jezelf te komen. Omdat daar toch -uiteindelijk- de vrede en het geluk te vinden zijn.

*En daar ging ik al de mist in: mezelf verplichtingen aandoen door allerlei regeltjes en structuurtjes uit te zetten, daar waar het trucje juist LOSLATEN is. En dus begin ik lekker met 'n prachtig citaat van m'n huisgenootje. Die houdt me mooi met m'n voetjes op de grond als ik te ver dreig weg te zweven.