19 oktober 2008

Sana moest diep nadenken

'Sana, het is vandaag 1 oktober he?'. Ik frons mijn wenkbrauwen en luister naar de alarmbel in mijn hoofd. Dit klopt niet, dit klopt niet, dit lieve vijfjarige jongetje is zo autistisch als een deur en weet van iedereen alle verjaardagen, alle huisnummers en is verliefd op de kalender met zijn data. Hij weet altijd en overal de juiste datum te benoemen. Toch lukt het me niet om verband te slaan tussen zijn opmerking en de werkelijke dag van vandaag - maandag 13 oktober, en dus antwoord ik hem zo nuchter mogelijk: 'Nee Thom, het is vandaag 13 oktober.'

Dan gaat het gesprek weer door over wat hij op school gedaan heeft, over de dode muis in de schuur en over het gekke kindje uit zijn klasje.

Net als elke maandagmiddag gaan we zwemmen. Zwemmen is leuk, doen alsof we achtervolgd worden door haaien en MegaMindy is leuk, tegen de stroming in worstelen is leuk, maar het aller-, allerleukste is zo hard mogelijk met je zwempak/broek tussen je billen van de glijbaan gaan. Samen. Heel erg samen. Want alleen is heel erg alleen en dus heel erg eng.

Hij zei het in augustus en in juni en in juli ook al, dat 'ie in oktober alleen van de glijbaan zou gaan. 6 oktober zou de eerste maandag zijn, dus toen we twee keer samen waren geweest, vroeg ik aan hem hoe het met het alleen-van-de-glijbaan-plan ging. 'Dát', zei hij gedecideerd, 'ga ik 13 oktober doen'. Ik liet het rusten, op de één of andere manier voelde het beter om hem zijn eigen plan te laten trekken, ondanks de afspraken.

In principe houdt hij zich strak aan dit soort afspraken, het geeft hem de duidelijkheid en structuur die hij zo nodig heeft. Als hij op eigen houtje een afspraak verplaatst, is het blijkbaar nog te eng. En dus gingen we nog zes keer heel erg samen van de glijbaan en bewaarden we het plan voor 13 oktober.

Afgelopen maandag was het 13 oktober. We zwommen, we werden achtervolgd door haaien en MegaMindy, we worstelden tegen de stroming in en we sprongen in het bubbelbad. Met geen woord werd er gerept over de glijbaan, we kwamen zelfs niet in de buurt van het ding, terwijl Thom normaal na 10 minuten in het zwembad te zijn al zegt dat 'ie van de glijbaan wil.

Een kwartier voor tijd realiseerde ik me dat we nog altijd niet van de glijbaan geweest waren en ineens viel het kwartje. Thom had niet voor niets gezegd dat het pas 1 oktober was, op die manier gaf hij aan dat hij nog niet wilde dat het 13 oktober was, omdat hij dan alleen van de glijbaan zou moeten.

Ik zette ons spel neer en trok 'm naar me toe. 'Thom...., weet je nog dat we die afspraak hadden gemaakt?' Direct begint hij een fantasiespel over hoe MegaMindy op ons afkomt, dat is zijn manier om te vluchten uit de werkelijkheid, maar ik ga er even niet in mee.

'Hee vriend, weet je dat nog? Maar weet je.. soms maak je afspraken voor iets spannends, en dan kun je je er niet aan houden, omdat het toch nog te eng of te spannend is. Maar dat mag je dan gewoon zeggen, en dan zeg je: Sana, ik wil wel van de glijbaan, maar niet alleen, ik wil samen. En dan gaan we samen. Zo gaat dat soms met afspraken, dat ze even niet door kunnen gaan.'

Hij staart in de verte en denkt. Denkt diep. Dan kijkt hij me aan met glunderende ogen en zegt: 'Ik wil wel samen van de glijbaan. Nu.'

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Mooi...

Anoniem zei

Wat een schatje zeg en mooi geschreven.
X Cin