6 november 2008

Sana Leeft

En als ik ze dan zie zitten, samen verdiept in de online catalogus van de H&M, dan krijg ik ineens een helicoptermomentje. Ik stijg even boven ons drieën uit en kijk neer op het tafereeltje:
Het is donker buiten, uit de televisie knalt 'So You Think You Can Dance' en de kachel gloeit. Ik zit met mijn zieke snotterkop te prutsen aan de naaimachine en mijn twee vriendinnetjes van het beterschapscomité hangen in de grote hangbank en surfen langs allerlei kerstige jurkjes van de H&M.
Een warm gevoel borrelt op vanuit mijn tenen. Een gloeiende mix van trots, dankbaarheid en blijdschap stroomt door me heen. Ik ben zo blij dat het nu is zoals het is, dankbaar dat zij al die tijd bleven en trots op dat ik gekomen ben waar ik nu ben.

Dolblij, apetrots en ontzettend dankbaar dat ik me eindelijk kan openstellen voor mezelf, voor hen en voor het leven.

Want.
Wat 'n feestje eigenlijk, het leven.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

nou hè!

Nathalie zei

Ja hè... Ik kreeg ook acuut bezoek (van C.) toen ik meldde ziek te zijn gisteren... Dat was een geweldig moment midden in die berg narigheid.