Sana's wegenkaart breidt zich uit

Tot mijn 16e had ik geen idee. Iets met hulpverlening, maar dan weer niet in een kantoor of kamer. Doe me dan maar iets met sport, ofzo. Maar geen gewone ALO, niet alleen maar lesgeven. Ik wil verdieping, helpen, redden. Er leek weinig te zijn in het grijze gebied tussen sport & hulpverlening, en dus wachtte ik rustig af. Met succes.

Op een dag vertelde een vriendinnetje over een unieke opleiding aan de andere kant des lands.. Vanaf dat moment was het duidelijk: die opleiding en dat beroep. C'est ca. Daar waar klasgenootjes maar niet konden kiezen, daar leunde ik rustig achterover. Ik had mijn passie gevonden en mijn leven was uitgestippeld als een Helder Pad. Het feest zou beginnen op mijn 18e.

Het begon en het werd een feest. Elke minuut die ik op school doorbracht, genoot ik van de passievolle docenten, de geweldige colleges en de boeiende praktijkmomenten. Ondanks dat het met regelmaat ontzettend zwaar was -want het kwam oh zo dichtbij soms-, bleef het een feestje. En nog steeds als ik iets zie of lees wat met mijn vak te maken heeft, dan gaat het kriebelen. Het is zó mooi.

Een aantal jaar later studeerde ik af. Fijne cijfers, lieve mensen, mooie woorden en een hoop trots vergezelden me op mijn diploma-uitreiking. Ook dat was een feestje. En diep vanbinnen was het feest nog veel groter. Als men toch 'ns wist...

En nu. Nu ben ik afgestudeerd. Ben ik wat ik wilde worden.
Mission accomplished. Met succes.

Vanmorgen stond ik onder de douche. Vroeg ik me af wat ik nog meer zou kunnen worden en ineens besefte ik dat alle mogelijkheden open staan. Natuurlijk, ik heb dat papiertje en als er morgen een job binnen handbereik is, dan zal ik er vol vuur voor gaan.

Maar. Er zijn meerdere lichtjes gaan branden.., er is meer dan één weg. Ik weet niet wat de juiste is, maar dat hoeft ook niet. De mogelijkheden zijn eindeloos. Als er na de Grote Ghanareis geen geschikte vacature is, dan zal ik niet verdwalen. Er zijn wegen genoeg. Heerlijk.