29 december 2008

Sana hartje Thom - aflevering 2

(Voor aflevering 1 : KLIK)
Twee weken geleden besloot ik dat het tijd was om Thom (zes jaar, autistisch) uit te leggen dat ik tien weekjes niet met hem zou gaan zwemmen, niet met hem naar de treinen zou gaan kijken of spelletjes met 'm zou komen spelen.

Al bijna twee jaar spenderen we de maandagmiddag samen, op wat vakanties en andere uitzonderingen na.. en nu ga ik dus zomaar 70 nachtjes weg. Thom was één van de eersten aan wie ik dacht bij het denken aan mensen te moeten gaan missen.. Hij hoort zo in mijn leven(sritme) en nu ga ik zomaar 10 weken pleitos. Hoe leg je ik dat uit, hoe maak je ik dat voor hem behapbaar?

Ik begon vlak na een fantasiespel. We zaten samen op een groot kussen en speelden dat we op de woeste zee waren, omringd door haaien en piraten. Of nee, wij waren de piraten en gingen een ander schip overvallen. Zó was het. Soms gaat het wisselen van de rollen zo snel, dat je heel goed moet opletten of je een piraat of een haai bent. Hij vraagt, jij draait, zeg maar.

Het spel was zo ongeveer klaar en dus zei ik dat ik nog iets moest vertellen. Hij ging half tegen me aan hangen en ik vroeg hem welke maand het was, welke maand daarna kwam en complimenteerde hem met zijn kennis. Eigenlijk unfair, da's gewoon een simpel voordeeltje van z'n autisme, maar vooruit. Ik legde uit dat ik in januari voor 10 weken naar Ghana ga, een land in Afrika, en dat ik daar ga werken en spelen met andere kindertjes.

"Zooo, en nu ben jij weer piraat en gaan we verder spelen!!!!", aldus Thom. Oftewel, dit is teveel info en moet ik even verwerken, bekijk jij het maar. En dus speelden we piraatje.. na 15 minuten haalde ik het nogmaals aan, gaf nog wat extra info en toen kapte hij het weer op originele wijze af: "Stop daarover, ik wil niet praten." Lekker duidelijk communiceren. Daar zou menigeen wat van kunnen leren.

Aan het eind van onze 'sessie' haalde ik het nog eens aan via een andere weg en vroeg hem hoe lang hij ook alweer bij oma ging logeren in de kerstvakantie. "Twee nachtjes," vertelde hij met een klein trillinkje in zijn stem. Toen vertaalde ik het Ghana-plan: "En Sana gaat 70 nachtjes logeren in Ghana... láng is dat he? Poeh zeg, 70 nachtjes in een ander bed, dat is lang. En dan kan ik dus 70 nachtjes niet met Thom zwemmen en spelen, jammer he?"


En sinds dat moment, het moment op dat piratenschipkussen, waarop ik Thom zo zorgvuldig mogelijk probeerde duidelijk te maken wat hem -en mij- te wachten staat, voel ik het ook. Voel ik wat ik hem probeerde duidelijk te maken: ik ga weg, een behoorlijk tijdje en dat is, naast leuk en spannend, soms ook moeilijk en dat mag je voelen. Dat mag je uiten. Daarvóór was het nog een vaag avontuur, iets wat gewoon ff gedaan ging worden. Maar sinds dat moment.. Alsof ik zo bezorgd was over zijn mogelijke reactie en zoveel gevoel en empathie in ons gesprek probeerde te stoppen, dat mijn eigen gevoel ook accuut wakker werd. Lang? Spannend? Eng? Mensen missen? Oh ja... aaaaaaaaaaargh.


Nog 19 nachtjes....

1 opmerking:

Anoniem zei

he sana,
70 nachtjes zijn inderdaad lang. Ik had er 35 laatst en dat was soms erg lang en soms veel te kort.
Ik weet zeker dat je de tijd van je leven gaat hebben! En als je aan het werk bent, is die tijd zo voorbij!

enne, voor de niet autisten (oftewel niet rekenwonders als ik)

wanneer kom je dan weer terug?