Sana liet deze kans aan haar voorbij gaan

Het was zaterdagavond, we waren een weekendje weg en dus hupsten en heupwiegden we met z'n vijfjes gezellig heen & weer. Om onverklaarbare redenen was het licht in de kroeg aan, terwijl er toch behoorlijk foute muziek werd gedraaid waar ik alleen in het donker flink op uit m'n bolletje kan gaan.

Terwijl ik een beetje gegeneerd heen en weer stond te wiebelen, kwam ineens mijn 2009-doel weer even voorbij fladderen en dus keek ik en keek ik en keek ik. Helaas was er geen stoere/lieve of lieve/stoere jongen van boven de 1.80 met baggy broek, goeie schoenen en de indruk wekkende dat hij toch wel een riedeltje zou kunnen plingplongen op een gitaar.

Wel zag ik een klein zigeunerjongetje menneke op een barkruk. Zijn droopy eyes draaiden gewoontegetrouw hun rondje over langs alle aanwezigen.. Hij deed alsof hij zocht. Of wachtte. Ik denk dat hij gewoon Dikke Vette Pech had gehad en zeer eenzaam de avond moest doorkomen, net doende alsof hij zat te wachten. De stakker.

Ik stootte W. aan en samen bedachten we het Heel-Gemeen-Maar-Wel-Heel-Leuk-Voor-Ons-Plan. Ik deed één stap in zijn richting, maar vond het toch wel heel erg zielig durfde niet. Dus draaide ik me weer om naar W., I. en M., en probeerde te vergeten dat het Niet Donker was en dat ik heel gekke bewegingen op heel gekke muziek maakte.

Dat lukte vrij goed. Mr. Droopy zat na een kwartier, maar ook na een half uur nog steeds op z'n kruk rondjes te draaien met zijn ogen. Na drie kwartier ook, maar na een uur leek hij verdwenen. Totdat W. 'm spotte...

Blijkbaar was hij bang om gesnapt te worden in zijn eenzaamheid-verbloemende-zoek-act.. en dus deed hij er een schepje bovenop.