15 juni 2009

Sana was even thuis

Ik woon in haar thuis. En zij in de mijne.
Misschien is dat wel wat ons bindt.


Ik woon nu toch bijna 7 jaar hier in het Zwolse. Vanaf dag 1 vond ik het een geweldige stad: geen hoge kantoorpanden, geen hectisch stadsverkeer, geen onoverzichtelijk stadscentrum. En wel: rust & ruimte, een H&M, betaalbare kamers, een rustig en overzichtelijk centrum, leuke kroegjes, fijne parkjes en hier-leg-ik-mijn-zakdoekje-kleedje-neer-grasveldjes, en een geweldige opleiding.



Tot mijn 18e woonde ik daar, aan de andere kant van die waterslang. (En wat een toffe auto he? Daar zou ik nu best een rondje in willen tuffen.) En zie je dat lelijke flatgebouw? Daarachter is het strand. En that's what this is all about. Deur uit, 40 stapjes lopen, oversteken, 50 stapjes lopen, oversteken en tralalietralala, je staat met je voetjes in het zand en ziet de zee.

Ik groeide op met zand tussen mijn tenen. Na school werden wij door de één of de andere moeder opgehaald en marcheerden we direct door naar het strand, waar de andere moeder dan klaar zat met een bekertje appelsap en een biscuitje - of twee snoepjes. Om vijf uur marcheerden we naar huis, vochten we wie er het eerst onder de douche mocht, aten samen en dat was dat. We leefden zomers op het strand - en ik vond dat normaal.

Nu woon ik in het Zwolse. Het strand is niet normaal. Er is me al vaak gevraagd of ik het niet mis. Ik antwoordde dan altijd dat ik het eigenlijk alleen mis als ik oorlog in m'n hoofd heb en zin heb om even flink uit te waaien. 'Ik ben niet zo'n strandmens', voegde ik er vaak aan toe.
Ik heb misschien al honderd keer geroepen dat ik waarschijnlijk wel aan deze kant van het land blijf wonen. Het is hier mooi rustig, ik heb alles bij de hand wat ik nodig heb en heb inmiddels mijn sociale leventje hier opgebouwd.

Gisteren togen we onverwachts naar de zee. Vriendinnetje F. ging met man en kind richting Alphen, en dus stapte ik in de auto om van daaruit door te reizen naar Zusje. Een paar uur later werd ik weer opgepikt en gingen we met z'n viertjes naar het strand.

En toen gebeurde het.





















ZI voelde voor het eerst zand tussen haar tenen, in haar handje, in haar mondje, in haar maagje.. en al snel tijgerde ze enthousiast door het zand.

Toen ze even later over mij heen kroop en ik mijn neus in haar nek begroef, rook ik de geur van vroeger. De geur van een huid die een paar uur is blootgesteld aan zon, zand en de zilte zeelucht, de geur die het wint van alle geuren.

Ik dagdroomde een endje weg.. Ineens zag ik mijzelf zitten. Een windschermpje (wat mijn lieftallige echtgenoot dan 's ochtends vroeg al gaat 'slaan' vanwege het Beste Plekje, just like my dad used to do), een koelbox met flesjes ranja en liga's, opgroeien aan het strand, hele zomers daar, een baby met zo'n wit zomerhoedje tegen de scherpe zon...

Ik schrok wakker toen ZI een schelp in haar mond stak en gezellig begon te kauwen. Kalk is op zich natuurlijk hartstikke goed, maar je moet het toch enigszins doseren. Daar hielpen we haar dus maar even mee, en ik was weer wakker - en alert.

Zwolle is en blijft een fijne plaats en voorlopig woon ik hier nog wel. Maar toch gister voelde ik ineens een diep verlangen naar daar. Misschien niet echt een strandmens, maar diep vanbinnen voel ik wel een echte strandmoeder.

9 opmerkingen:

Zeekraai zei

Goed verhaal !

Maar Anders
( opgegroeid in Rotterdam )
en dus
Hoek van Holland
en zo
( qua strand )
is zelfs na
16 jaar wonen
op Terschelling
nóg geen echt strandmens...

Anders zit liever aan het Wad.
In het gras op de dijk.
(tussen de schapenstront)
en luisterd naar het gepruttel
van het slik,
het gedoe
van alle steltlopers
en geruzie van de scholeksters.

Hoewel 'ie 'n klein strandje
laten we zeggen 10 bij 5
tussen de rotsen in Bretagne
of zo
ook niet onaardig vindt.

Hou het op jeugdherinneringen;
vanillekaakjes in zo'n lange streng,
een dam maken
van zeewier en zand
en wachten tot het water komt,
mosselen plukken,
een haven maken voor je
( imaginary ) boot...

En die geuren...

*zucht*

( in het kader van bloggen op andermans blog ; )

Marijke zei

aaaaah wat een heerlijk logje!

Sana zei

@Anders: ik vind het daar zo grauw. Maar ben ook niet opgegroeid met 'kijk, dat is een scholekster, en kijk, dat is een regenworm'. Komt misschien nog. Samen met dat kind ;) .

@Marijke: dank.

Sana zei

@Anders: wat jij hebt met vanille-kaakjes heb ik waarschijnlijk met zoute stokjes. en nog steeds als ik ze eet, denk ik zand te proeven.

karin r. zei

begin nu pas te voelen en te merken dat je roots (in dit geval m'n brabantse) echt in je zitten. nu in het haagse merk ik dat zeker. alles is mooier en beter dan het zuiden (vind ik) maar gevoel is toch gevoel. raar om uit te leggen ook.

inge zei

ok, ik begin de haast van vriendjevinden 'n bietje te snappen nu ; )

meis. dat doorgestreepte zinnetje. weet je dat ik laatst, een fractie van een seconde, precies hetzelfde dacht?

m'n polletje...

Eline zei

Home is where the heart is, en die ligt voor jou dus niet in Zwolle

carice zei

Zucht... wat een heerlijk mooi verhaal. Prachtig.

harrie in de warrie zei

wij hebben hier ook geen strand, wij hebben bergen....nou ja, dat wat er voor door mag gaan...
Maar strand lijkt me heerlijk!!!