15 oktober 2009

Sana weet het nog steeds niet

Ze deed het weer. En ik wist weer niet wat te doen, behalve dan maar in haar buurt blijven en proberen contact te maken – hoe dan ook. Net als de vorige keer, en waarschijnlijk net zoals de komende keren. Net zoals ik zou willen dat er contact gemaakt met mij zou worden, ondanks alle muurtjes en stekels.

Het is dinsdagmiddag, gymlesmiddag. We zijn bezig met trampoline springen op het verhoogd vlak en het is de bedoeling dat ze van koprol langzaam richting een salto komen.

De meeste kinderen van het groepje komen tot een redelijk losse rol, een enkeling springt salto. Na twee rondjes begint Noa (10 jr.) te pruttelen: “Juf, ik kan dit niet. En ik ga het ook niet meer proberen.”

De alarmbellen in m’n hoofd gaan alweer rinkelen en ik weet dat ik op m’n hoede moet zijn, maar het stappenplan ontbreekt. Er is gewoonweg nog geen gebruiksaanwijzing en ik voorzie een klein drama. Gelukkig springt ze wel en volgt er een prima rol. Ik roep nog een compliment, maar zie aan haar houding dat het niet meer binnen zal komen, dat haar eigen waarheid het komende half uur zal overheersen en de strijd zal willen aangaan met mijn waarheid.

Het volgende rondje pruttelt ze wat harder en de boosheid wordt hoorbaar: “Juf, ik kan dit niet, dat zei ik toch, en ik ga het nooit kunnen ook!” Ze springt alsnog, maar ditmaal zonder enige inzet, waardoor het een slome rol wordt. Het vijfde rondje zet ze nog minder kracht en het vierde rondje ligt ze op haar buik. Ze bevestigt zichzelf in gedrag – letterlijk. “Zie je wel, juf, ik kan dit niet.” Ik vergis me en ga de strijd aan: “Tja Noa, maar nu probeerde je het ook niet, dan lukt het sowieso niet. We doen dit voor de eerste keer, dan hoeft het ook niet in één keer te lukken, dat lukt bij bijna niemand.” “Maar bij mij lukt het helemaaaaal niet!!”, en stampvoetend gaat ze er vandoor. Op het laatste moment zie ik nog de tranen in haar ogen… Ik baal, maar weet echt niet wat te doen om haar op een juiste manier te bereiken.... wat een gevecht moet er in dat koppetje omgaan.

”Ziejewel juf, mijn salto was hartstikke mislukt!!!” Ik doe nog een poging om haar te vergelijken met haar beste vriendinnetje: “Je deed precies hetzelfde als Louisa, is haar koprol dan ook mislukt?” “Neeheee, het ligt ook aan míj, ík ben gewoon mislukt.”

Het lastige is dat ik kan lullen als Brugman, maar dat ik niet op kan tegen ouders die haar waarschijnlijk dagelijks vertellen hoe vervelend ze is, hoe slecht ze is in gym en hoe ‘mislukt’ ze is. Dat vertelde ze me immers vorige keer, toen we samen aan de kant zaten na een bui van haar. "Mijn ouders zeggen dat ik de slechtste ben in gym. En ouders hebben altijd gelijk, die weten alles, dus."


Ik kan haar eigenwaarde niet opwaarderen met wat simpele complimentjes, ik kan zo *donders* weinig voor haar doen en dat maakt me woest. Ik voel me machteloos in de omgang met haar: ik weet simpelweg niet hoe te reageren, ik heb totaal geen handvatten, behalve dan dat wat ik in m’n eerste alinea al schreef: in de buurt blijven, contact proberen te blijven maken – dwars door alle weerstand in. Blijven kloppen op haar deur.

Ik herken wel wat van de woede en de rotsvaste negatieve overtuigingen, ik herken het boze stekelgedrag, ik herken de zelfbevestiging en de interne strijd. Voor het gemak ga ik er dus maar vanuit dat er ook bij haar ergens diep vanbinnen iets verlangt naar écht contact, naar gehoord, gezien en aangeraakt worden. Naar mogen bestaan.

En dus blijf ik haar op onverwachte momenten complimentjes geven, manipuleer ik de boel met regelmaat zodanig dat ze een succeservaring op doet en voornamelijk plezier heeft in wat er zoal gebeurd in de zaal. Ik doe mijn best –met heel mijn hart-, maar *donders*, wat vind ik het lastig dat ik haar niet kan bieden wat nodig is…

1 opmerking:

silverflower zei

En ik weet nog steeds niet hoe ik hierop kan reageren..

Eigenlijk reageer ik nooit op je logjes, maar iedere x dat ik dit logje lees voel ik de behoefte om te reageren. Alleen alles klinkt zo loos, omdat er inderdaad niets lijkt te zijn waardoor je haar kan bieden wat ze zo nodig heeft..

Maar mooi dat ze in ieder geval een gymjuffie heeft die haar Hoort en Ziet.
Ik hoop dat je blijft kloppen, en dat ze vroeg of laat mag ontdekken dat ze er gewoon mag Zijn.